21:22 ირაკლი მარგველაშვილი – მსოფლიო სივრცე და საქართველო. | |
კავკასია, სამეთვალყურეო პოსტი, მხატვარი ილია ზანკოვსკი (Ilya Zankovsky) 1890.
შეიძლება ითქვას, რომ ”მსოფლიო თანამედროვე იმპერიის” შექმნის ორი მცდელობა აახსოვს მსოფლიოს. პირველად შეიძლება ჩაითვალოს ნაპოლეონის მოღვაწეობა, რომელიც ცდილობდა მთელი ევრაზიის დაპყრობით თავისი იმპერიის შექმნას და შესაბამისად მსოფლიო ბატონობას, რომელიც მარცხით დასრულდა. მეორე ”მსოფლიო თანამედროვე იმპერიის” შექმნის მცდელობა მესამე რაიხს ჰქონდა, რომელიც ასევე მარცხით დასრულდა. მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ჩამოყალიბებული გეოპოლიტიკური სივრცის არსებობა 1991წ. დეკემბერში დასრულდა. დასრულდა საბჭოთა კავშირის, როგორც ერთერთი უძლიერესი გეოპოლიტიკური მოთამაშის ავანსცენიდან წასვლით და მისი დანგრევით. ვამბობთ დაიწყო, ვინაიდან ეს ახალი გეოპოლიტიკური დაფა ჯერჯერობით არ დალაგებულა. ის დალაგდა ნაწილობრივ. კერძოდ ცენტრალური ევროპის სახელმწიფოებმა, რომელიც ვარშავის ბლოკის შემადგენლობაში შედიოდნენ გადაინაცვლეს ნატოს ბლოკში, ასევე მას მიჰყვა ყოფილი საბჭოთა კავშირის სამი რესპუბლიკა, ლიტვა, ლატვია და ესტონეთი. თუმცა ახალი გეოპოლიტიკური გადანაწილება ევროპის და პოსტსასბჭოთა სივრცეში ამით არ დასრულებულა. დღეს უშეღავათო ბრძოლა მიმდინარეობს ევრაზიის კონტინენტზე ახალი გეოპოლიტიკური გავლენების ჩამოსაყალიბებლად. ეს ეხება შავ ზღვას და მის მოსაზღვრე რესპუბლიკებს: საქართველოს და უკრაინას, რომლებიც ცდილობენ ტრანსატლანტიკურ თანამეგობრობაში გაერთიანებას და ამით რუსეთის მრავალსაუკუნოვანი გავლენის სფეროდან გამოსვლას, რასაც ბუნებრივია რუსეთის მხრიდან ძალიან სერიოზული წინააღდეგობა ხვდება.
აქ შესაძლოა ვისაუბროთ იმაზე, რომ საფრანგეთს, მაგალითად გერმანიასთან შედარებით, გაცილებით ძლიერი სამხედრო ინფრასტრუქტურა გააჩნია, მაშინ როდესაც გერმანიას საფრანგეთთან შედარებით გაცილებით ძლიერი ეკონომიკა აქვს. შესაბამისად ტერიტორიულადაც ეს სახელმწიფოები ყველაზე დიდია ევროკავშირში. მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, გერმანია (დასავლეთი ნაწილი) და საფრანგეთი (1994წ. შეუერთდა ნატოს) შედიოდა იმ ბლოკში, რომელსაც ნატოს ალიანსი ჰქვია. შესაბამისად ერთ ბლოკად გაერთიანებული დასავლეთ ევროპა აშშ-თან ერთად წარმოადგენდა იმ ბანაკს, რომელიც ცივი ომის პირობებში იმყოფებოდა საბჭოთა კავშირ-ჩინეთ და ცენტრალური ევროპის სახელმწიფოებთან. როგორც ავღნიშნეთ ეს 1991წ. დეკემბერში დასრულდა საბჭოთა კავშირის დაშლით. ევრაზიის ამ გეოპოლიტიკურ თამაშში, ყველაზე მძლავრი მოთამაშე რათქმა უნდა ამერიკის შეერთებული შტატებია. საბჭოეთის დაშლის შემდეგ მიღებულ იქნა გადაწყვეტილება ნატოს აღმოსავლეთით გაფართოების შესახებ, რასაც მოჰყვა ცენტრალური და პოსტსაბჭოთა სამი რესპუბლიკის ნატოში და ევროკავშირში ინტეგრაცია, რომელიც დასრულდა 2004წ. თუმცა ნატოს გაფართოება არ დასრულებულა. არ დასრულებულა იმდენად, რამდენადაც საბჭოთა კავშირის კიდევ ორმა ყოფილმა რესპუბლიკამ საქართველომ და უკრაინამ ნატოში გაერთიანებაზე თანხმობა განაცხადეს. სწორედ ეს გახდა ყველაზე მწვავე დაპირისპირების საგანი ევროკავშირ-აშშ-ს ბლოკსა და რუსეთს შორის. ბუდაპეშტის ნატოს სამიტზე დაფიქსირდა, რომ საქართველოს და უკრაინის ნატოში მიღება აუცილებლად მოხდება. სწორედ ამ პრინციპულ გადაწყვეტილებას ვგულისხმობდით, როდესაც ევროპა-ამერიკის ერთ ბლოკზე მივანიშნეთ.
თუმცა ამ დამოკიდებულების შეცვლის პერსპექტივაც იხატება, მაშინ როდესაც პოლიტიკური გადაწყვეტილება ალტერნატიული ენერგოუსაფრთხოების გზაზე თანხმობა იქნა გამოთქმული 2009წ. 26 იანვარს ბრიუსელში, სადაც ახალი გაზსადენის ”ნაბუკოს” პროექტზე შეთანხმება მოხდა. ეს პროექტი ძალიან შეცვლის დღევანდელ ევროკავშირ -რუსეთის ურთიერთობებს და ამასთანავე აშშ-ევროკავშირის ურთიერთობებსაც გარკვეულწილად, თუმცა ეს ურთიერთობები აუცილებლად კიდევ უფრო მეტ დაპირისპირებაში გადაიზრდება, ვიდრე დღეს არის. რუსეთიც, საფრანგეთიც, გერმანიაც, ჩინეთიც და თურქეთ-ირანიც. აღსანიშნავია, რომ 1991წ. დეკემბრამდე რუსეთიც, წარმოდგენილი საბჭოთა კავშირის და მისი ბლოკის სახით წარმოადგენდა მსოფლიო თვითმპყრობელს. შესაბამისად მისი დღევანდელი პრეტენზიები, იყოს საბჭოთა კავშირს ჩამნაცვლებელი მსოფლიო გეოპოლიტიკურ დაფაზე ხდება წინააღდეგობის საგანი, მითუმეტეს, რომ საბჭოთა კავშირის, როგორც გეოპოლიტიკური ერთეულის ძირითად დასაყრდენს წარმოადგენდა სამი რეგიონალური ერთეული. ეს იყო, უკრაინა, საქართველო (კავკასია) და ბალტიისპირეთის სამი სახელმწიფო. დღეს, როდესაც რუსეთი ვეღარ ფლობს ბალტიისპირეთს და უკრაინა-საქართველოს კურსი ტრანსატლანტიკური თანამეგობრობისკენაა მიმართული, მისი მსოფლიო თვითმპყრობელობა დიდი კითხვის ნიშნის ქვეშ დგება, რაზედაც მისი გაღიზიანება პიკს აღწევს. ის ვერ ეგუება რეგიონალურ თვითმპყრობელად დარჩენას და ეს ბუნებრივიცაა. ის გარდაიქმნება აზიურ რეგიონალურ თვითმპყრობელობად და ყოველგვარ გავლენას დაკარგავს ევროპაზე, რაც რათქმაუნდა ძნელი შესაგუებელია. ასევე უნდა აღინიშნოს, რომ ჩინეთი, რომელიც ეკონომიკურად ძალიან დინამიურად ვითარდება აზიური თვითმპყრობელობის დიდი პრეტენდენტად წარმოსდგება უახლოეს ოცწლეულში, რაც რუსეთის ინტერესებს კიდევ უფრო შეზღუდავს. მიუხედავად იმისა, რომ ნატოს გაფართოება ცენტრალურ ევროპაზე პრაქტიკულად განხორციელებულია, შავი ზღვის მეშვეობით, რუსეთის გავლენა ამ ქვეყნებზე ისევ არ შეწყეტილა, რაც რუსეთისათვის ტოვებს იმედს, რომ თუ ის შეძლებს უკრაინასა და საქართველოზე გავლენის შენარჩუნებას, ის შეინარჩუნებს გავლენას ცენტრალურ ევროპაზე და აზიაზე და დარჩება უმძლავრეს იმპერიულ ერთეულად ამ გეოპოლიტიკურ სივრცეზე. სწორედ აქ დაფიქსირდა აშშ-რუსეთის ძირითადი გეოპოლიტიკური მიზნების კვეთა. შეიძლება ითქვას, უკრაინასთან და საქართველოსთან პარტნიორობის ქარტიის გაფორმება აშშ-ის მიერ, ამის დამადასტურებლად გამოდგება, რაც სავარაუდოდ გამოიწვევს შავ ზღვაში, რუსეთის საპირწონე საზღვაო სახელმწიფოს შემოსვლას. ეს არის აშშ. ნამდვილად არ არის ჩაფიქრებული, რუსეთის, როგორც თვითმპყრობელის დაშლა, მაგრამ ამ ქმედებებით ნამდვილად შეიძლება ვივარაუდოდ, რომ რუსეთის რეგიონალურ იმპერიად ქცევა ნამდვილად ჩაფიქრებულია, რომელსაც აზიაში ჩინეთის ფაქტორი სერიოზულ წინააღმდეგობად დახვდება. აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ ამას ხელს შეუწყობს ამერიკის და ჩინეთის დამეგობრება, რომელიც ჩინეთის ეკონომიკურ წარმატებაში მნიშვნელოვან როლს თამაშობს და სავარაუდოდ მისი სიმპატიები ამერიკის ინტერესებს დროში დაემთხვევა. ამის დასტურად გამოდგება ის გადაწყვეტილება, რომელიც შეიძლება ითქვას მართლაც ისტორიულია. ეს არის ალტერნატიული ენერგო მომარაგებაზე პოლიტიკური გადაწყვეტილების მიღება, ანუ ”ნაბუკოს” პროექტის განხორციელების რეალიზაციაზე შეთანხმება, რომელსაც სავარაუდოდ ივნისში მოეწერება ხელი და 2013წ. ექსპლუატაციაში შევა. ვინაიდან კავკასიაში შემცირებული რუსეთის გავლენა ავტომატურად ამ პროექტში ჩაბმული ცენტრალური აზიის სახელმწიფოების რუსეთის გავლენიდან გამოსვლას გულისხმობს. მემგონი შესამჩნევია, რომ ამ პროექტის განხორციელებაზე აშშ-ის ლობირება, არ ატარებდა მხოლოდ ევროპისათვის ენერგო უსაფრთხოების კორიდორის შექმნის იდეას, არამედ ის პირდაპირკავშირშია საქართველო- უკრაინის რუსული გავლენიდან გამოსვლის პროცესთან. ეს პროცესები თავისთავად პირდაპირ კავშირშია იმასთან, თუ როგორი იქნება რუსეთი, როდესაც ეს ყველაფერი განხორციელდება. ძალიან მნიშვნელოვანია ამერიკის ყოფილი სახელმწიფო მდივნის კონდოლიზა რაისის გამოსვლა მარშალის ფონდში შეიძლება ითქვას ისტორიული სიტყვა, სადაც მომავალი მსოფლიოს წესრიგის და მომავლის დანახვა შეიძლება.
Ни в Грузии, ни в любом другом месте.” Мы расширим открытую глобальную энергетику и защитим ее от любых посягательств. Недопустима ситуация, когда Россия действует по одним правилам, а остальные – по другим. | |
|