11:18 თეო ხატიაშვილი – მე გაჩვენებთ, გიყვებით, გახსენებთ, როგორი იყო ეს სამყარო… | |
პიერ პაოლო პაზოლინი იტალიელი კომუნისტის ანტონიო გრამშის საფლავთან, 1962.
მორალისტური კოდექსების ტყვეობაში მყოფ საზოგადოებას ურჩევნია მოახდინოს მსხვერპლის ჰეროიზაცია და მიზეზები ბუნდოვანი დარჩეს, ვიდრე პოპულარული სახე "ბინძური ჭორებით” რეპუტაცია-შელახული აღმოჩნდეს.
იდუმალებით მოცული მკვლელობა… – ამბობდნენ, რომ პაზოლინიმ თითქოს თავად გამოიწვია მოწამეობრივი სიკვდილი, რითაც საბოლოოდ გაამართლა "მათეს სახარებაში” გამოყვანილ მეამბოხე ქრისტესთან იდენტიფიკაცია, რადგან მისი აზრით: "ან სიკვდილის საშუალებით უნდა გამოხატო საკუთარი თავი, ან უნდა იყო უკვდავი, ბოლომდე გამოუთქმელი.” სწორედ ისინი უნდა ყოფილიყვნენ დამკვეთები. უკვე დახურულ პროცესს, შარშან დამნაშავის ახალი აღიარება მოჰყვა, რამაც საბოლოოდ დაადასტურა ეჭვები: მკვლელები ( როგორც აღმოჩნდა, ის ერთი კი არა, ოთხი იყო) გაშმაგებულნი ურტყამდნნ რეჟისორს და თან დასძახოდნენ: "ესეც შენ, დამპალო კომუნისტო, შენი კომუნისტური იდეებისთვის”. Pier Paolo Pasolini.
სამოციანი წლების სტუდენტური მღელვარების დროსაც კი, როცა უკვე ყველა დასავლელი ინტელექტუალი აშკარად გამოხატავდა თანადგომას, პაზოლინის სრულიად განსხვავებული პოზიცია დაიკავა და საწყალი პოლიციელების მხარე დაიჭირა, რომლებიც თავად არიან სისტემის მსვერპლნი, რადგან სახელმწიფო სამსახურში მოწოდების კი არა, თავიანთი მრავალსულიანი ოჯახებისათვის ელემენტარული საარსებო საშუალების მოსაპოვებლად დგანან. სინამდვილეში სკანდალი გამოწვეული იყო არა მარტო იმიტომ, რომ არ ვმალავდი ჩემს მამათმავლობას, არამედ იმითაც, რომ საერთოდ არაფერს ვუვლიდი დუმილით გვერდს. სიძულვილსა და შეურაცხყოფას იმით უფრო ვიწვევდი , რომ სიტყვის თავისუფლების უფლებას ვიყენებდი, ვიდრე სექსუალური გადახრებით, სხვაგვარად რომ ვთქვა, მოქმედ ნორმებთან შეუთავსებლობით..” – პასუხობდა ის ერთ-ერთ ინტერვიუში. როგორც თავად აღნიშნავდა, კონფლიქტური ხასიათი უკვე თავად მის სახელში იყო ჩადებული – პიერ-პაოლო რადიკალურად განსხვავებული წმინდანების – პეტრესა და პავლეს საპატივცემულოდ დაარქვეს. ჯერ კიდევ მაშინ, როცა უნივერსიტეტში პროფესორ ლონგისთან ხელოვნების ისტორიას ეუფლებოდა, მას იტაცებდა არა იმდენად რომის კლასიკური არქიტექტურა ან საერთოდ იტალიური რენესანსის აკადემიური სტილი, რამდენადაც პერიფერიებში განვითარებული ნაკლებად რაფინირებული, წონასწორობას მოკლებული "კუსტარული” ხელოვნება, რომელიც ცოცხალ მუხტს შეიცავდა. თავის ლიტერატურულ ნაწარმოებებს პაზოლინი "მაღალ”, ლიტერატურულ იტალიურზე კი არა, არამედ ფრიულურ დიალექტზე ქმნიდა, რომელიც (სხვა დიალექტებთან ერთად, რომლებსაც ასევე სწავლობდა პაზოლინი) სულ უფრო და უფრო იდევნებოდა, იკარგებოდა და შესაბამისად ღარიბდებოდა იტალიური ენა. ”თეორემა” - პიერ პაოლო პაზოლინი; ”Theorem” - Pier Paolo Pasolini.
პაზოლინის ფილმების უმეტესობა იმ დროსა და სივრცეს აღადგენს, რომელთაც ცივილიზაციის რეპრესია და სისტემატიზაცია ჯერ არ შეხებია. "პირველყოფილ ბარბაროსობაში არის რაღაც წმინდა, კარგი და სისასტიიკის გამოვლენა უკიდურესად იშვიათია. ასეა თუ ისე , რაც უფრო პირველყოფილია, მით ნაკლებად ანგარებიანი, ანგარიშიანი, აგრესიული და ტერორისტულია” – ამბობდა პაზოლინი ერთ-ერთ ინტერვიუში. მისი აზრით, თანამედროვე კაპიტალისტურ სამყაროში სიყვარულიც გათვლით ხდება, ადამიანის ყველაზე ინტიმურიც ნორმირებულია. ამიტომაც ევლინება ტიპიურ მსხვილბურჟუაზიულ ოჯახს ღმერთი (თუ ანგელოზი) ადამიანური სახით "თეორემაში”, ისე, როგორც თავის დროზე დიონისე მოევლინა ხალხს, რათა შეახსენოს ადამიანებს, რომ იცხოვრონ და უყვარდეთ. უყვარდეთ ყოველგვარი ანგარებისა და საზოგადოებრივი ნორმების, ჩარჩოების გარეშე, ისე, როგორც მისი ‘სიცოცხლის ტრილოგიაში” , რომლის შესახებაც პაზოლინი წერდა: "მე ვაჩვენებ ფეოდალურ სამყაროს, სადაც ეროსი განსაკუთრებული სიღრმით, სიშმაგითა და ბედნიერებით განიცდება.; სადაც ყველა ადამიანს, თვით ყველაზე მდაბიოს ჩათვლით, საკუთარი ღირსების შეგრძნება გააჩნია,. მე ვაცოცხლებ ამ სამყაროს და გეუნბებით, გიყვებით, გახსენებთ , როგორი იყო ეს სამყარო”… | |
|