პარასკევი, 29.03.2024, 09:03
მოგესალმები, greshnik | RSS
საიტის მენიუ
მინი-ჩეთი
200
სტატისტიკა
შესვლის ფორმა
მთავარი » 2010 » მაისი » 6 » როგორ ამოვიცნოთ ამპარტავნება საკუთარ თავში.
00:48
როგორ ამოვიცნოთ ამპარტავნება საკუთარ თავში.

შეკითხვაზე: "როგორ ამოვიცნოთ ამპარტავნება საკუთარ თავში?" - ნიჟეგოროდის მთავარეპისკოპოსი იაკობი ასე წერს: " ამის მისახვედრად და შესაცნობად დაუკვირდი, როგორ გრძნობ თავს, როდესაც გარშემომყოფნი რაიმეს შენი სურვილის შესაბამისად არ აკეთებენ. თუკი არ გიჩნდება სურვილი, მოკრძალებით გამოასწორო შენს მიერ დაშვებული შეცდომა, არამედ უყმაყოფილო ხარ და მრისხანებ, მაშ, იცოდე, რომ ძალიან ამპარტავანი ხარ; თუკი შენი ცხოვრებისეული საქმეების მცირეოდენი წარუმატებლობაც კი მწუხრებას, სიმძიმესა და სევდას იწვევს, ისე, რომ ღვთაებრივი ჩანაფიქრის შესახებ აზრიც კი (რომელიც შენს საქმეებს წარმართავს) არ გამხიარულებს, მაშ, იცოდე, რომ ძალიან ამპარტავანი ხარ; თუ სხვისი, თუნდაც შენი მტრების, წარუმატებლობა გამხიარულებს, ხოლო შენი ახლობლების უეცარი წარმატებები გამწუხრებს, იცოდე, რომ ძალიან ამპარტავანი ხარ; თუ შეურაცხგყოფს მოკრძალებული შენიშვნები შენს ნაკლოვანებათა შესახებ, ხოლო არარსებული ღირსებების ქება გახარებს და აღგაფრთოვანებს, იცოდე, რომ ძალიან ამპარტავანი ხარ."

რა შეიძლება დავამატოთ საკუთარ თავში ამპარტავნების ამოცნობის ამ ნიშნებს? მხოლოდ ის, რომ თუ ადამიანს შიშის გრძნობა უჩნდება, ესეც ამპარტავნების ნიშანია.

წმიდა იოანე კიბისაღმწერელი ამის შესახებ წერს: "ამპარტავანი სული შიშის მონაა; იგი ეყრდნობა რა საკუთარ თავს და მცირეოდენი ხმაურისა და ჩრდილისაც კი ეშინია. მშიშრები ხშირად იშლებიან ჭკუიდან და სამართლიანადაც; რამეთუ ღმერთი ტოვებს ამპარტავნებს, რათა სხვებსაც ასწავლოს, რომ არ გაამაყდნენ".

იგი წერს იმასაც, რომ "უკიდურესი ამპარტავნების სახე ისაა, რომ ადამიანი დიდებისათვის ფარისევლურად წარმოაჩენს ისეთ სათნოებებს, რომლებიც მას არ გააჩნია."

ამპარტავნების არსი.


ამპარტავნება საშინელი სულიერი დაავადებაა, რომელიც ძალიან ძნელად იკურნება. ღვთის წინაშე არ არსებობს მასზე უფრო საძაგელი ცოდვა. წმიდა მამები მას "სატანის თესლს" უწოდებენ.


ამპარტავნება უკიდურესი თავდაჯერებულობაა. უარყოფა ყოველივე იმისა, რაც მე არ მეკუთვნის, მრისხანების, სიმკაცრის, გაღიზიანებისა და ბოროტების წყარო, ღვთის შეწევნაზე უარის თქმა. მაგრამ სწორედ ამპარტავანს განსაკუთრებულად ესაჭიროება ღმერთი, რამეთუ ადამიანებს მისი ხსნა არ ძალუძთ, როდესაც დაავადება უკანასკნელ სტადიას აღწევს.

ცოდვის გამომგონებელმა დაცემულმა ბოროტმა ანგელოზმა თვითონ შესცოდა ღვთისადმი წინააღმდეგობით, ანუ ამპარტავნებით და ამ დამღუპველ ცოდვაში ადამიანთა მთელი მოდგმა შეჰყავს.


ყოვილი ცოდვილი, რომელიც თავის ვნებებს სიამეს ანიჭებს, ებრძვის ღმერთს, როგორც ოდესღაც სატანა ამბობდა ზეცაში ღვთის წინააღმდეგ, რათა მისი დაქვემდებარებიდან გამოსულიყო და თავის ნებაზე ეცხოვრა.


როდესაც ამპარტავანი, პატივმოყვარე, საკუთარი თავის მოყვარული, დიდებისმოყვარე, ძალაუფლებისმოყვარე, სასტიკი, მრისხანე, შურიანი, ქედმაღალი, გულზვიადი, ურჩი და სხვა ამის მსგავსი ადამიანი ვერ იკმაყოფილებს თავის ვნებებს და საკუთარი "მეს" გამო სხვებს ანადგურებს, ამით, თითქოსდა, მახვილს იღებს ღვთის წინააღმდეგ და თითქოს ქრისტეს ეუბნება: "არ გვსურს, ვიყოთ მოკრძალებულნი და კეთილნი! არ მოგვწონს შენი კანონი!... დაე, ისინი გვემსახურებოდნენ ჩვენ და არა ჩვენ - მათ!"

გვიხსენი, ღმერთო, გონების ასეთი დაბნელებისაგან! რა საშინელებაა! ნუ იფიქრებთ, რომ ამ სიტყვებში რაიმე გადაჭარბებულია. ამპარტავნებს, ჩვეულებისამებრ, ასე ემართებათ... და თუ ისინი დროულად არ შეჩერდებიან, არ შეინანებენ, ღვთის მოწინააღმდეგენი ხდებიან.

თითოეული თუნდაც მცირე ცოდვის გამო სულში ღვთის მადლი კლებულობს, მომაკვდინებელი ცოდვის გამო კი ადამიანები მას საერთოდ კარგავენ და მარადიული სასჯელის ღირსნი ხდებიან. ამპარტავანნი საღვთო სჯულის ხელისუფლებას შორდებიან, ამიტომ თვითონვე განარიდებენ თავს ღვთის მფარველობას. ისინი ყველაფერში მარცხდებიან.

სხეულში მყოფნი, სულიერად უკვე მკვდრები არიან და სიცოცხლეშივე განიცდიან ჯოჯოხეთის ტანჯვას: მარტოობას, პირქუშ სევდას (გულგატეხილობას), დარდს, გაბოროტებას, სიძულვილს, უნაყოფობას, სიბნელესა და სასოწარკვეთილებას.

ეშმაკის გამოცდა.


ადამიანის ბუნება მიდრეკილია როგორც კარგის, ისე ცუდისაკენ. იგი მზადაა, მიიღოს სიკეთეცა და ბოროტებაც, ღვთის მადლიცა და ბოროტის ძალაც.

ღმერთი ძალას არ ატანს ადამიანის თავისუფალ ნებას, არ აიძულებს მას სიკეთის ქმნას, არამედ მხოლოდ მოკრძალებით მიუთითებს საკუთარი არსებობის შესახებ და ცხოვნების გზისაკენ მოუწოდებს. სული კი საკუთარი ნებითა და მიდრეკილებით აკეთებს არჩევანს: ან იცხოვროს ღმერთთან მისი წმიდა ნების შესაბამისად, ანდა თავის ნებაზე, ისე, რომ შედეგებზე არ იფიქროს.

იმ ადამიანების შესახებ, რომლებიც მხოლოდ საკუთარი ნებით ცხოვრობენ და ვნებებს იკმაყოფილებენ, ბევრი საუბარი საჭირო არ არის, რამეთუ საკუთარი ნება ჯოჯოხეთის თესლია, რომელსაც სული სატანჯველში მიჰყავს.

ხოლო იმ ადამიანებთან, რომლებიც ღვთის ნების შეცნობასა და მის მორჩილებას ცდილობენ, რათა დავეხმაროთ მათ ამ სათნო საქმეში.

ნუ იფიქრებთ, რომ ამპარტავნება ისეთი ვნება და სულიერი ავადმყოფობაა, რომელიც ადამიანის ორგანიზმში ფიზიოლოგიურ და პათოლოგიურ ცვლილებებს იწვევს და ამიტომ მხოლოდ ზოგიერთისთვისაა დამახასიათებელი.

შეიძლება ითქვას, რომ ამ ცოდვით დაავადებულია მთელი კაცობრიობა, გამონაკლისს წარმოადგენენ მხოლოდ მცირერიცხოვანი ჭეშმარიტად თავმდაბალნი. მაგრამ ეს დაავადება სხვადასხვა სტადიებშია, ამასთან ერთად, მოჩვენებითი, ფარისევლური მორჩილებითაა დაფარული. ამიტომ იგი სრულად არ გამოვლინდება და ხშირად სრულყოფილად არცაა შეფასებული.

ადამიანთა მოდგმის მტერი სხვადასხვა ცოდვებსა და დანაშაულის სურვილს აღგვიძრავს. იგი ეშმაკი, მზაკვარი და სასტიკია. მან კარგად იცის თითოეული ჩვენთაგანის მიდრეკილებანი და მოხერხებელად ესხმის თავს განსაკუთრებით იმ ადამიანის სუსტ ადგილს, ვისაც ძლიერი ნებისყოფა არა აქვს.

არაფერია გასაკვირი იმაში, რომ ეშმაკი ადამიანს ადვილად აგდებს ამპარტავნებაში. ჩვენი სული ხომ ღვთის ხატად და მსგავსად სუფთა, ნათელი და სათნოებებით აღსავსეა. თავისი ბუნებითაც სული ყოველივე კარგის, კეთილშობილის, ამაღლებულისაკენ მიისწრაფვის. მას სურს, ყოველთვის პირველ რიგში იყოს, სურს, რაც შეიძლება, სწრაფად მიაღწიოს სრულყოფილებას, ნეტარებას.

მაშ, მითხარით საქებარი არაა სულისეს მიდრეკილებანი? რასაკვირველია, საქებარია! მაგრამ საბრალო, გამოუცდელი სული ვერც კი მოასწრებს გამორკვევას, რომ პირველი ნაბიჯებისთანავე ეშმაკის მზაკვრულ ქსელში ხვდება. და რაც მეტად მიისწრაფვის იგი პირველობისაკენ, სრულყოფილობისაკენ (მისი საერო გაგებით), თავისი გამოუცდელებით სულიერი ხელმძღვანელის, სულიერი მოძღვრის გარეშე სულ მეტად და მეტად ებმება ბოროტის მახეში.

საქმე იმაშია, რომ ბოროტი ძალა ადამიანს ატყუებს, უნერგავს რა მას დამახინჯებულ სწავლებას ნეტარების შესახებ. სთავაზობს მას დროებით, მიწიერ "ნეტარებებს", ეხმარება ასეთი ნეტარების მიღწევაში და მზაკვრულად უმალავს ადამიანს, რომ მისი ცხოვრება და ჭეშმარიტი მარადიული ნეტარება უკუპროპორციულია მიწიერი, სწრაფადწარმავალ "ნეტერებისა".


ეს რომ ყველამ იცოდეს და მთელი სერიოზულობით, კარგად გაიაზროს იგი საკუთარ თავში, ბოროტი ძალა უძლური აღმოჩნდებოდა და ადამიანებს ვერ ჩაუნერგავდა ამპარტავნების განზრახვას თვით მათი აურაცხელი კეთილი საქმეების გამოც კი. ყველა გულწრფელად ეტყოდა საკუთარ თავს:

- რით შემიძლია თავის ქება? მხოლოდ უძლურებითა და ნაკლოვანებებით. თუ რაიმე კარგი გამაჩნია, ყველაფერი ღვთისგანაა! - და თავისი თავმდაბლობით განდევნიდა ბოროტ ძალას.

მაგრამ უბედურება იმაშია, რომ ადამიანი უფრო დიდი სურვილითა და ყურადღებით უსმენს თავისი მტრის ხმას, ვიდრე თავისი მაცხოვრისას. ვიწრო, ეკლიანი და მძიმეა მორჩილი და თავმდაბალი ქრისტიანის გზა, იგი მსხვერპლს მოითხოვს...

მას ღვთისა და მოყვასისათვის საკუთარი თავის უარყოფა სჭირდება. ამ გზაზე კი ეშმაკი გამუდმებით გამოსცდის. საჭიროა დიდი ნებისყოფა, რათა ადამიანი საცდელს არ დანებდეს. არ შეუშინდეს გამოცდასა და ბრძოლას ბოროტ ძალასთან.

ფართო, სწორი და მსუბუქია გზა ადამიანისა (მე მას ქრისტიანს არ ვეძახი), რომელიც ეშმაკის ნებაზე ცხოვრობს, თავის ვნებებს მიჰყვება და მის მოთხოვნებს ასრულებს. გარეგნულად იგი ია-ვარდითაა მოფენილი... მაგრამ ხანგრძლივია იგი?

აი, ჩვენს წინაშეა დამახასიათებელი მაგალითი - ამპარტავნება. ბოროტი ძალა მისი უხილავი თანამგზავრი იყო და ეხმარებოდა ცხოვრებისაგან მიეღო ყოველივე, რისი მიღებაც მოკვდავ ადამიანს შეუძლია: ახალგაზრდობა, ჯანმრთელობა, სილამაზე, სიმდიდრე, პატივი და დიდება, თავბრუდამხვევი წარმატებები, ნიჭი, ტალანტი - ყოველივე წინ დაუფინა უხილავმა მზაკვარმა თანამგზავრმა, ოღონდაც გაეღვიძებინა მასში ყველაზე დამღუპველი ვნება - ამპარტავნება. უზრუნველი ადამიანი ადვილად აღმოჩნდა ფართო გზაზე, ტკბებოდა მოჩვენებითი ბედნიერებით და მისთვისვე მეუმჩნევლად აღმოჩნდა უფსკრულის პირას...

გარშემომყოფთათვის აუტანელი გახდა და მას უკვე გაურბოდნენ. აღარ იჩენდნენ ინტერესს მისი პიროვნების მიმართ, აღარ გამოხატავდნენ აღფრთოვანებას მისი ნიჭიერებით, ტალანტით და მაშინ მან ყველა შეიძულა. მთელი მისი არსება სიბნელემ მოიცვა, გონება ებინდება და იგი შეშლილობამდე მიდის. ცხოვრების აზრი დაკარგულია, რჩება ერთადერთი ხსნა - ტანჯვის შეწყვეტა, ყოველივეს დავიწყება...

ეშმაკს უხარია! კიდევ ერთი მსხვერპლი - საბრალო თვითმკვლელი, რომელიც მისი სამუდამო მონაპოვარი ხდება.

აი, ასეთ სამწუხარო დასასრულამდე მივყავართ ამპარტავნებას. პასუხი თავისთავად ცხადია.

თავმდაბალი ადამიანი კი ნეტარ დასასრულამდე მიდის: მარადიულ სიხარულში, მარადიულ ნეტარებაში. დიახ, გალახდილად რომ ითქვას, მართლა ასე მძიმე და რთულია უბრალო მოკვდავი ქრისტიანის გზა, რომელიც ხალხის საზოგადოებრივი მსახურების აღთქმით არაა შებორკილი? თავმდაბალი ადამიანისთვის მხოლოდ გზის დასაწყისია მტკივნეული, შემდეგ კი სათნოებებში ვარჯიში ჩვევაში გადაიზრდება და იგი აღარ განიცდის ეშმაკის გამოცდას, პირიქით, გახარებულია საკუთარ თავზე მოპოვებული თითოეული გამარჯვების შემდეგ. ხოლო მაშინ, როდესაც იგი საბოლოოდ განმტკივდება ამ სათნოებაში, ბოროტი ძალა ვეღარ ბედავს მასთან მიახლოებას, რადგან თავმდაბლობა ამარცხებს ეშმაკებს და განდევნის მათ.

მაშინ ეშმაკი ცდილობს, ძალში აცდუნოს იგი, მაგრამ ასეთ შემთხვევაში იგი ნაკლებად წარმატებულია, რადგან ჭეშმარიტად თავმდაბალი ადამიანი ყველასათვის სასიამოვნო და საყვარელია.

რაოდენ არამიწიერი სიხარული აღავსებს თავმდაბალი ადამიანის სულს! რა სულიერი სიმშვიდეა! როგორი რეალური სიახლოვე და ურთიერთობაა ღმერთთან!

განსაცდელი სასარგებლოა ჩვენთვის. ის გამოსცდის, განწმედს და აცისკროვნებს სულს და გვიჩვენებს, რაოდენ ძლიერია ჩვენი რწმენა. ამიტომ განსაცდელის ჟამს სასოწარკვეთილებას ნუ მიეცემი, საჭიროა, მამაცურად ებრძოლო მას და, რაც მთავარია, არ დაუშვა აზრი: "მე სხვებზე უკეთესი ვარ."

პირიქით, სისხლითა და ოფლით უნდა არწმუნებდეთ საკუთარ თავს: "მე ყველაზე უარესი ვარ." უნდა ეცადოთ, საკუთარ თავში იპოვნოთ ის, რაც ამ აზრს განამტკიცებს. ოღონდ, ნურასოდეს დაივიწყებ, რომ რამდენი განსაცდელი და უსიამოვნებაც არ უნდა შეგხვდეს ცხოვრების გზაზე, ისინი ყოველთვის გამოცდად უნდა მიიღო და არა ღვთისაგან დავიწყებად. ეს ბევრ ქრისტიანს ემართება.

სწორედ ამიტომ ვარდებიან სასოწარკვეთილებაში, რამეთუ თავს უარყოფილად თვლიან.

გამოცდა არის გზა, რომელსაც ღვთის შემეცნებამდე მივყავართ. ყოველგვარი უბედურება, გასაჭირი და განსაცდელი ანგრევს ჩვენს სულს. მაგრამ მწუხარეთა სანუგეშოდ ქრისტე ბრძანებს: "ხმა-ყოს ჩემდამო და მე ვისმინო მისი და მის თანა ვიყო ჭირსა შინა; ვიხსნა იგი და ვადიდო იგი. დღეგრძელებითა განვაძღო იგი და უჩუენო მას მაცხოვარებაი ჩემი" (ფს. 90, 15-16).

განსაცდელის ჟამს ჩვენ უკეთ და ნათლად შევიცნობთ, რომ არა ვინმე სხვა, არამედ სწორედ ღმერთი (და მისი ყოვლადწმიდა დედა) ანუგეშებს ჩვენს მწუხარებას, განკურნავს სნეულებს, შეგვეწევა სიღარიბის ჟამს, სიკვდილისაგან გვიხსნის; შევიმეცნებთ იმასაც, რომ იგი ჩვენი ცხოვრების, ცხოვნებისა და ბედნიერების ერთადერთი წყაროა. ამიტომ ყოველგვარი მწუხარება უნდა გვიხაროდეს, არ უნდა ვდრტვინავდეთ და სასოწარკვეთილებას არ უნდა ვეძლეოდეთ.

დაავადების სიმპტომები და განვითარება.



დაავადების სიმპტომები და განვითარება



ამპარტავნების ცოდვას განვითარების რამდენიმე სტადია აქვს. მაგრამ იგი პატივმოყვარეობიდან იწყება.

პატივმოყვარეობის სიმპტომებია: შექების სურვილი, მხილების, შეგონებისა და ყვედრების დაუთმენლობა, ეჭვიანობა, ბოროტის ხსომა, სხვების განკითხვა, გასაჭირი შენდობის თხოვნისა, იოლი გზების ძიება; სხვების თანდასწრებით გამუდმებული თამაში, როგორც სცენაზე, იმ მიზნით, რომ ადამიანებს კეთილშობილი მხრიდან მოიჩვენოს თავი და, ამასთან ერთად, გულმოდგინედ მალავდეს საკუთარ ვნებებსა და ნაკლოვანებებს.

ადამიანი ვეღარ ხედავს ცოდვებს, ვერ ამჩნევს საკუთარ ნაკლოვანებებს, ამცირებს ანდა საერთოდ უარყოფს მის მიერ ჩადენილ დანაშაულს, ზოგჯერ მას სხვებსაც კი გადააბრალებს; აზვიადებს საკუთარ ცოდნას, გამოცდილებას, ნიჭსა და სათნოებებს.

დავადების განვითარებასთან ერთად, იზრდება და დიდებას აღწევს მისი წარმოდგენა საკუთარ თავზე. ამიტომ ამ დაავადებას ასეც ეწოდება - განდიდების მანია.

ასეთ მდგომარეობაში ადამიანი არა მხოლოდ განიკითხავს სხვებს, არამედ სძულს და უკადრისობს მათ, ბოროტებასაც კი ჩადის მათ მიმართ. გვიხსენი ამისაგან, ღმერთო!

ხოლო როდესაც ავადმყოფს ეჩვენება, რომ მისი არავის ესმის და არავის უყვარს, სდევნიან კიდეც და მისთვის ბოროტის ქმნას ცდილობენ, მაშინ ამ დაავადებას უკვე დევნის მანია ეწოდება.

განდიდებისა და დევნის მანია სულიერი დაავადების ყველაზე გავრცელებული საკუთარი თავის გადამეტებულ შეფასებასთანაა დაკავშირებული, როდესაც საკუთარი ღირსების გადაჭარბებულად შეგრძნება ადამიანების მიმართ სიძულვილსა და მტრულ განწყობას ბადებს.

ამპარტავანი ყოველთვის უკმაყოფილოა გარშემომყოფი ადამიანებით და თავისი ცხოვრების პირობებით, ამიტომ ხშირად სასოწარკვეთილებამდე, ღვთის გმობამდე, ხიბლის მდგომარეობამდე და ზოგჯერ თვითმკვლელობამდეც კი მიდის.

ამპარტავნების ამოცნობა დასაწყის სტადიაში, ცოტა არ იყოს, ძნელია. მხოლოდ გამოცდილ სულიერ მოძღვარს, ანდა ფსიქოლოგს შეუძლია, უშეცდომოდ განსაზღვროს ეს ვნება.

ადამიანი თითქოსდა ნორმალურად იქცევა, მაგრამ გამოცდილი თვალი მასში დაავადების დასაწყის ამჩნევს. ადამიანი კმაყოფილია საკუთარი თავით.... მას კარგი განწყობილება აქვს, მღერის, იღიმება, ხშირად უმიზეზოდ ხმამაღლა იცინის და ხარხარებს; სურს, ორიგინალური იყოს, მახვილსიტყვაობს, სხვადასხვა სახის მიღებებსა და წვეულებებს აწყობს, რათა გარშემომყოფთა ყურადღება მიიქციოს; ბევრი ლაპარაკი უყვარს და მის საუბარში დაუსრულებლად გაისმის "მე", მაგრამ ერთი განკიცხავი სიტყვის მოსმენისთანავე მისი განწყობილება სწრაფად იცვლება და იგი უსიცოცხლო და უხალისო ხდება, შექებისთანავე კი მეყსეულად გამოცოცხლდება. მაგრამ, ზოგადად, ამ სტადიაში მისი დანწყობილება ნათელია.

შემდგომში, თუკი ადამიანი საკუთარ ცოდვილობას ვერ შეიგრძნობს, არ შეინანებს და არ გამოსწორდება, მაშინ დაავადება იზრდება და მწვავდება.

ადამიანს უჩნდება სხვებზე აღმატებულობის გულწრფელი რწმენა. ეს თავდაჯერება სწრაფად გადაიზრდება მბრძანებლობის ვნებაში, საკუთარი შეხედულებით განაგებს სხვების ყურადღებას, დროს, ძალებს; იგი თავხედი და კადნიერი ხდება: ყველაფერს საკუთარ თავზე იღებს მაშინაც კი, როდესაც საქმეს აფუჭებს. ყველას საქმეში ერევა, თვით სხვის ოჯახშიც კი.

ამ სტადიაში ამპარტავანს განწყობილება უფუჭდება, რადგან გარშემომყოფთაგან ხშირად წინააღმდეგობას ხვდება. დროთა განმავლობაში იგი სულ უფრო და უფრო გაღიზიანებული, ჯიუტი, ბუზღუნა და ყველასათვია აუტანელი ხდება.

ბუნებრივია, მას გაურბიან, მაგრამ თვითონ დარწმუნებულია საკუთარ სიმართლეში და თვლის, რომ უბრალოდ, მისი გაგება არავის სურს, ამიტომ ყველასთან წყვეტს კავშირს. გაბოროტება და სიძულვილი ჩაიბუდებს და მტკიცდება მის გულში. სული ბნელი და ცივი ხდება, გონება იბინდება და ადამიანი სრულიად დაუმორჩილებელი ხდება.

მისი მიზანია, საკუთარი აზრი გაიტანოს, სხვები დაამციროს და თავისი "სიმართლე" დაამტკიცოს. სწორედ ასეთი ამპარტავნები ქმნიან შემდგომში განხეთქილებებსა და ერესებს.

დაავადების განვითარების შემდგომ სტადიაში ადამიანი უკვე ღმერთთანაც წყვეტს კავშირს. ყოველივეს, რაც მას გააჩნია, მათ შორის, ნიჭსა და ზოგიერთ სათნოებასაც კი საკუთარ თავს მიაწერს. იგი დარწმუნებულია, რომ თვითონვე მოიწყობს ცხოვრებას სხვისი დახმარების გარეშე და დამოუკიდებლად მოიპოვებს ყოველივეს, რაც ესაჭიროება.

თვით სუსტი ჯანმრთელობის დროსაც კი იგი თავს დევგმირად წარმოიდგენს. თვლის, რომ სხვებზე ბრძენი და მცოდნეა და ამაყობს ყოველივეთი, რაც გააჩნია. მისი ლოცვა არაგულწრფელი, ცივი, გულის შემუსვრილებისაგან დაცლილი ხდება, შემდგომში კი საერთოდ წყვეტს ლოცვას. მისი სულიერი მდგომარეობა წარმოუდგენლად შავბნელი და უსინათლო ხდება, მაგრამ, ამასთან ერთად, იგი დარწმუნებულია საკუთარი გზის სიმართლეში და სწრაფად აგრძელებს სვლას დაღუპვისაკენ.


სულიერ შვილთა გამოცდის ცხოვრებისეული მაგალითები.


ზოგჯერ გასაოცარიცაა მზაკვრობა ბოროტის გამოცდისა. გახსოვს, ერთხელ როგორ შეეჯიბრე მორჩილებაში შენს მეგობარს? როგორი აღფრთოვანებით მოხვედი მაშინ! შენ ხომ მას აჯობე! მე მაშინვე ვიგრძენი, რომ ეს კარგს არაფერს მოიტანდა. ჩემი ეჭვები დადასტურდა, შენ მაშინ ხარობდი არა როგორც კეთილი თესლის მთესველი, არამედ როგორც მოწინააღმდეგეზე გამარჯვებული.

გახსოვს? როგორ განაწყენდი ჩემზე, როდესაც საერთოდ ჩამოგაშორე მორჩილებას, ეს დიდი ხნის წინ იყო... ახლა შენ სხვანაირი ხარ, მაშინ სულიერი აღზრდის ასეთი მეთოდი შენთვის უკიდურესად აუცილებელი იყო.

ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ მხედველობიდან არ გამორჩეს ამპარტავნების აღმოცენების მომენტი. მაშინ მე გავიფიქრე: თუ ახლავე არ მოუგრეხ კისერს ამპარტავნებას, მერე უკვე გვიან იქნება. ახლა, რა თქმა უნდა, მადლობელი ხარ, მაგრამ მაშინ როგორ მებრძოდი?

სულიერი შვილები არცერთ ვნებაზე ისე არ რეაგირებენ, როგორც ამპარტავნებასა და პატივმოყვარეობაზე. ამ ცოდვის გამოაშკარავებას პირად შეურაცხყოფად ღებულობენ და ბრაზდებიან, ამიტომ საჭიროა, გონიერებას მოვუხმოთ და ცხოვრებისეული გამოცდილება გამოვიყენოთ, ანუ მიზეზის განმარტების გარეშე მოვიყვანოთ მორჩილებაში, საჭიროა, ადამიანი განვაშოროთ იმას, რაც მასში ამპარტავნების ვნებას იწვევს. დროთა განმავლობაში ადამიანი ხვდება, რა ხდება და რა იწვევს ყოველივეს.

ერთმა ჩემმა სულიერმა შვილმა სამწუხარო ისტორია მომითხრო საკუთარ თავზე, თუ როგორ ჩააგდო იგი ბოროტმა ძალამ ამპარტავნებაში და როგორ ეხმარებოდა მფარველი ანგელოზი ამ ბრძოლების ამოცნობასა და დაძლევაში.

სამსახურში მას საპასუხისმგებლო თანამდებობა ეკავა და ამ გზიდ დიდ მეცნიერებთან ჰქონდა ურთიერთობა. ერთხელ პროფესორმა თქვა:

- აი, მეცნიერებამ რომ აღმოაჩინოს, რა პროცესები ხდება აქა და აქ, მაშინ ამისა და ამის გაკეთება იქნებოდა შესაძლებელი, შესაძლებელი იქნებოდა კოლოსალური ეკონომია ელექტროენერგიაში!

მოსაუბრემ ასეთი პასუხი გასცა:

- აი, რა ხდება... და გაუაზრებლად, თითქოს სიზმარში ესაუბრებოდა და ესაუბრებოდა მას, თვითონ კი შიშით ფიქრობდა: თურმე როგორი ვარ!.. ვინ საუბრობს ჩემში? და რას ვამბობ? ახლა ყველა გაიგებს, რომ მე სულიერებაში ვარ... როგორ შეხედავს ამას ხელმძღვანელობა? გამათავისუფლებენ!

შერცხვა და შეეშინდა მას, შეჩერება სურდა, მაგრამ არ შეეძლო. ასეც კი თქვა:

- ეს ყველაფერი შეგიძლიათ გამოცდილებით შეამოწმოთ!.. თვითონვე დარწმუნდებით!

ერთი თვის შემდეგ კი, როდესაც მისი სიტყვები დადასტურდა, ისე განადიდეს, რომ ხუთი წლის განმავლობაში იგი გამუდმებულ შიშში იყო საკუთარი თავის გამო.

მას ყველაზე რთული პრობლემებით მიმართავდნენ. ისეთი ნათელი გონება ჰქონდა, რომ თავიდან თვითონვე უკვირდა და ეშინოდა, შემდეგ კი მიეჩვია და ხუთი წლის შემდეგ, თავისთვისვე შეუმჩნევლად დაეთანხმა ამპარტავან აზრს. საკუთარ აზრს დიდება მიაწერა და ამ დროიდან დაიწყო მისი დაცემა.

მან ზემოდან დაუწყო ყურება სხვებს, უკვირდა განსწავლელ ადამიანთა და ადმინისტრატორთა "უგუნურება", ზოგჯერ ზიზღის გრძნობაც კი ჰქონდა... იგი ადამიანში ღვთის ხატებას ვეღარ ხედავდა, გაუჩნდა უსამართლობის გამძაფრებული შეგრძნება, მკვეთრად გამოხატავდა გარშემომყოფთა ნაკლოვანებებს და აღშფოთებული იყო მათი "უღირსი" ქმედებით. "მდაბიო" ხალხის ფონზე იგი აშკარად გრძნობდა საკუთარ უპირატესობას და გამუდმებით ამეტებდა მათ თავს.

მის წარმოდგენაში ადამიანები ორ კატეგორიად იყოფოდნენ - ცუდები და კარგები. "ცუდ" ადამიანებს იგი გაურბოდა და ზურგს აქცევდა. "კარგებთან" ალერსიანი, თავაზიანი, ყურადღებიანი იყო, როგორც მშობელი მამა ანდა ძმა. ზრუნავდა მათზე, უყვარდა და საპასუხოდაც იგივეს ღებულობდა: მათ შორის, როგორც იტყვიან, მშვიდობა და სიწყნარე, ღვთის მადლი სუფევდა, განწყობილება ყოველთვის ამაღლებული ჰქონდა, მხიარული იყო და თავს კარგად გრძნობდა.

შენიღბულ მტერს იგი სულ უფრო შორს მიჰყავდა და გამარჯვებისაკენ ისწრაფვოდა. ამპარტავნება მასში თაბრუდამხვევი სისწრაფით იზრდებოდა. საკუთარ თავში იგი სხვათა დამოძღვრის ნიჭს ხედავდა, შესაძლებლობას იმისა, რომ ისინი ეცხოვნებინა. სწორედ ამ დროს დაემართა მას ისეთი რამ, რამაც საშინელ, პირქუშ და გამოუსწორებელ სასოწარკვეთილებაში ჩააგდო. მოულოდნელად ეშმაკი მას ორივე მხრიდან დაესხა თავს: საკუთარი ამპარტავნების სიღრმე დაანახვა და ხორციელი ვნებები აღუძრა. მომდევნო ხუთი წლის განმავლობაში იგი მას გმობისა და მრუშობის აზრებით სტანჯავდა.

- ვერ გეტყვით, რით დასრულებოდა ეს ყოველივე, - დაასრულა თხრობა მოსაუბრემ, - სულიერ მოძღვარს რომ არ შევხვედროდი. ვფიქრობ, ჯოჯორეთის ტანჯვა არ ამცდებოდა. მაგრამ მოწყალე ღმერთმა, რომელსაც ცოდვილის სიკვდილი არ ნებავს, შემიბრალა და მიჩვენა სულიერი გზა, როგორც ცხოვნების ღუზა. მიხსენით ამპარტავნებისაგან! ო, როგორ მეშინია ამ ვნების! ხომ შეიძლება, დაამაყდე ასეთი ფიქრით: "მე თავმდაბალი ვარ!"

ხედავ, როგორი კაცთმოყვარეა ღმერთი! მან დაუშვა კაცის მძიმე ცოდვებში ჩავარდნა, მაგრამ ეს მისთვის თავის დამდაბლების საშუალებაა. ახლა, რასაკვირველია, იგი სიფრთხილეს გამოიჩენს საკუთარი თავის შეფასების დროს.

გულწრფელად გეტყვი, სულს უხარია, როცა ხედავს, რომ უფალს ასეთი გზით მიჰყავს, ანუ ცოდვილი მწუხარებით მიდის სინანულამდე. გადატანილი განსაცდელები მყარი კედელივით იცავს ქრისტიანს მტრის ახალი გამოცდისაგან, განსაკუთრებით საკუთარი თავის გადამეტებული შეფასებისაგან. ეს კი მთავარია. ზოგიერთები, ალბათ, ფიქრობენ: "როგორი მკაცრია მოძღვარი!.." აი, მაგალითად, ერთხელ ახალდაქორწინებული სულიერი შვილები მოვიდნენ. ქმარი ცოლის თანდასწრებით ჩივის და ამბობს:

- მამაო, მას ვერაფერს მოაწონებ, ამპარტავანი, ჭირვეული, ბუზღუნაა, არაფერი მოსწონს. მაიძულებს, ყველაფერი მისი შეხედულებით გავაკეთო, მე ანგარიშს არ მიწევს, არაფერზე არ მეთანხმება, ცოდვაში მაგდებს... რა ვქნა?

- ცოლო ისე გიყვარს, როგორც შენი სული, - ვპასუხობ მე, - მაგრამ მსხლის ხესავით შეანჯღრიე იგი, როდესაც სათნოებას განჰაშორებს. მოიქეცი ასე და ასე...

განაწყენდა ქალი ჩემზე და, ალბათ, გაიფიქრა: "აი, მოძღვარი!.. როგორია..."
ზოგძერ ასეთნიც ვართ, რათა შემდგ ყველა ბედნიერი იყოს მიწაზეც და ზეცაშიც.

კიდევ ერთს მაგალითს მოგიყვები სულიერ შვილთა ცხოვრებიდან, თუ როგორ დათესა ბოროტმა მტრობა ორ გოგონას შორის და როგორ დაძლიეს მათ ეშმაკი იმით, რომ თავიანთ გვარს ემთხვეოდნენ.

თავიდან ეს გოგონები დიდი მეგობრები იყვნენ და ერთმანეთს კარგად ეწყობოდნენ. მაგრამ ეშმაკ და მზაკვარ მტერს შეშურდა ასეთი მეგობრობისა და მათ სულში შფოთი შეიტანა. ერთი ეუბნება მეორეს:

- შენ ამპარტავანი ხარ!
მეორე კი პასუხობს:
- შენ კი ზეაღმატებული ამპარტავანი ხარ!
რასაკვირველია, მტრობა ჩამოვარდა.

ფერები გამკრთალდა, ყველაფერს სხვა ელფერი მიეცა. ყველა სიტყვა შებრუნებული მნიშვნელობით ესმოდათ. თითოეული მათგანი ფიქრობდა: "აი, როგორ შეიძლება შეცდე ადამიანში! მე კი მეგონა, რომ მასზე კარგი ქვეყნად არავინაა."

ერთმანეთს გაურბოდნენ, რამდენადაც ამის საშუალებას საერთო მორჩილება იძლეოდა. ორივე მწერდა: "მამაო, რა ვქნა? ვიღუპები! დაგვაშორეო."

ერთს ვეკითხები:
- ემთხვევი ჯვარს შენი მეგობრის სახელზე?
- არა.
- რატომ? ნუთუ არ იცი, რომ შენს ჯვარს უნდა ემთხვიო იმისათვის, ვინც სიმძიმედ გაწევს?
- შემინდეთ, მამაო, დამავიწყდა.
- აი, - ვეუბნები, - ბოროტმა ძალამ ისარგებლა თქვენი სისუსტით და თავის ნებაზე გატრიალებთ. ემთხვიე ხოლმე ჯვარს მის სახელზე ხუთჯერ დილასა და საღამოს, ილოცე და გულწრფელად ითხოვე მისი ცხოვნება. ისიც ასე მოიქცევა. ამით მტერს დაამარცხებთ და თქვენს შორის კვლავ მშვიდობა და სიყვარული დამყარდება.

მათ ჯვარზე მთხვევა და ერთმანეთისთვის ლოცვა დაიწყეს. შემდეგ კი ერთერთი მათგანი მეუბნება:

- ვხედავ, როგორ ტირის ჩემი მეგობარი, ძალიან მებრალება! ვფიქრობ: მას ხომ მე ვაწვალებ, მე მხეცზე უარესი ვარ... და თვითონაც ცრემლად ვიღვრები... ვუყურებ მას და ვტირი, არაფრის თქმა კი არ შემიძლია, მრცხვენია. ვფიქრობ: არ დამიძწრებს, იფიქრებს, რომ ფარისეველი ვარ. ვდუმვარ. გადის ერთი კვირა, მეორე... ვდუმვართ, ზოგჯერ ვტირივართ, განსაკუთრებით ტაძარში, და შეფარვით ვუყურებთ ერთმანეთს. ერთხელ მისი მზერა დავიჭირე. მასში იმდენი განცდა, ისეთი სიყვარული იყო, რომ თავი ვერ შევიკავე და კისერზე ჩამოვეკიდე ქვითინით: "დაიკო, საყვარელო, ღვთის გულისათვის, შემინდე, გულწრფელად და ღრმად მიყვარხარ... თვითონაც არ ვიცი, რა დამემერთა. დამერწმუნე, გულწრფელად გეუბნები!"

ისიც მეხვევა და დაუსრულებლად მკოცნის, შემდეგ კი გაბრწყინებული მზერით მეუბნება: "მჯერა, მჯერა, დაიკო! სწორედ იმიტომ ვტიროდი, რომ ვხედავდი, როგორ იტანჯებოდი ჩემს გამო... როგორი სულელები ვართ ჩვენ, დიდები, ბავშვებზე უარესნი!"

ამ შემთხვევის შემდეგ მათ ერთმანეთი კიდევ უფრო მეტად უყვარდათ. სასიამოვნოა მათი ყურება. ყოველთვის მშვიდნი, მხრუნველნი, ენერგიულნი არიან...

ხედავ, რა ძალა აქვს ღვთის ცხოველსმყოფელ ჯვარს! როგორც იტყვიან, ამპარტავნება ის-ის იყო, დაიბადა, მათ კი საფუძველშივე დაამარცხეს იგი. დატანჯეს საკუთარი თავი, სამაგიეროდ, ახლა კარგად არიან. რომ დაშორებოდნენ ერთმანეთს, ცოდვა ფარულად განაგრძობდა მათში არსებობას და გაიზრდებოდა, დროდადრო დატანჯავდა მათ. ისინი ერთმანეთზე ცუდი შეხედულების იქნებოდნენ და ძველ ცოდვებს კიდევ ახლები დაემატებოდა. ახლა კი ისინი ფაქტიურად, დარწმუნდნენ, რომ თუ ადამიანი ბოროტ ძალას არ ებრძვის, თვითონვე ბოროტდება. დაგვიფარე, უფალო!

აი, რა სასარგებლოა განსაცდელები და მათთან ბრძოლა! მათი საშუალებით ადამიანი საკუთარ თავს შეიცნობს, ხოლო როდესაც ჯვარს ემთხვევა, მაშინ ბოროტის მახესაც კარგად ხედავს. ამიტომ თითოეული განსაცდელის შემდეგ სულ უფრო გამოცდილი ხდება. მხოლოდ არ უნდა დაგვავიწყდეს ჯვარზე მთხვევა და ლოცვა მათზე, ვინც ჩვენ გვამძიმებს და მაშინ ყველაფერი კარგად იქნება, ბოროტი ძალა ვერაფერს დაგვაკლებს.











კატეგორია: სტატიები | ნანახია: 1130 | დაამატა: NaTia | რეიტინგი: 0.0/0
ძებნა
კალენდარი
«  მაისი 2010  »
ორსამოთხხუთპარშაბკვ
     12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31
საიტის მეგობრები