01:45 წინ აღუდექით ეშმაკს. | |
პირველი - მაცხოვრის სახელის ხსენება ამბა ილია კი ასეთ ამბავს მოგვითხრობს: ერთ ბერთან, რომელიც საკერპეში ცხოვრობდა, ეშმაკები მივიდნენ და საცხოვრისის დატოვება მოსთხოვეს - ეს ჩვენი ადგილიაო. ბერმა იქიდან წასვლა არ მოისურვა. მაშინ ერთ-ერთმა ეშმაკმა ხელი წაავლო და ძალით გაგდება დაუპირა. გასასვლელს რომ მიუახლოვდნენ, ბერი კარს ჩაებღაუჭა და შესძახა: „იესო, შემეწიე!" ეშმაკები მყისვე გაქრნენ. სვიმეონი ცალი ფეხით უკვე ეტლში იდგა, რომ ჩვეულებისამებრ, პირჯვარი გარდაისახა და... ეშმაკი თვალის დახამხამებაში გაქრა. „ჯვარი მარტო გარეგნულად კი არ უნდა გამოვისახოთ, - ამბობს წმინდა იოანე ოქროპირი, - არამედ ჯერ გონებაში უნდა გამოვატაროთ მთელი რწმენით... მთელი მისი ძალის, მთელი საქმის მოგონებით". ასეთი ადამიანი ყველაზე უკეთ ებრძვის დემონებს. ვინაიდან არავინაა გულწრფელლ მლოცვლ და მმარხველ კაცზე ძლიერი", - წმინდა ბასილი კი წერს: „მარხვა საიმედო ზღუდეა სულისთვის, იარაღია მებრძოლთათვის. ის განდევნის ცდუნებებს". იუცხოვა ნეტარმა საკუთარი სულის ეს ცოდვიანი ძვრა და უწმინდური აზრების შერცხვა, მაგრამ მალე მიხვდა, რომ ეს საცთური ეშმაკმა მოუვლინა. წმინდანმა მარხვა დაიწყო და უფალს საცთურის განდევნას შეევედრა. საბოლოოდ, ლოცვითა და მარხვით, წმინდა დედამ სძლია ბოროტს და განაგდო იგი. „როცა წმინდა ანტონმა დემონის მიერ დაგებული მახეები დაინახა, - წერს ამბა დოროთე, - ამოიოხრა და უფალს ჰკითხა: „ვის ძალუძს მათთვის თავის დაღწევა?" პასუხად მიიღო: „მორჩილი აღწევს თავს მათგან". ბერს, სახელად ირონს რომელიც უდაბნოში ორმოცდაათი წელი იღვწოდა, ეშმაკი ანგელოზის სახით გამოეცხადა და ჩააგონა, ღრმა ხევში გადაშვებულიყო, რათა დარწმუნებულიყო, რომ ღვთივსათნო ღვაწლისა და შრომის შედეგად მას ვერავითარი ბოროტი ძალა ვეღარ ავნებდა. ირონი ვერ მიხვდა, ვინ ელაპარაკებოდა სინამდვილეში და უფსკრულში გადაეშვა. მესამე დღეს ცოცხალ-მკვდარი ამოიყვანეს იქიდან, მაგრამ ვეღარ გადაარჩინეს. „შეიმოსეთ ჯაჭვი იგი სიმართლისა", - ბრძანებს მოციქულთა თავი, ესე იგი, გულითაც და საქმითაც სიმართლესა და სიწმიდეს ემსხურეთო. ამ ჯაჭვით შემოსილს მტრის ბოროტი განზრახვა, თუნდაც შეეხოს კიდეც, გულს ვერ დაუზიანებს; „შეისხენით ფერხთა თქუენთა განმზადებულებაი სახარებისა მის მშვიდობისა", ესე იგი, რამხელა მსხვერპლის გაღებაც არ უნდა მოგიხდეთ, მზად იყავით სახარების თანახმად ცხოვრებისთვის და სახარებისეული ჭეშმარიტების მსოფლიოსთვის სახარებლადო. ეს იმას ნიშნავს, გვქონდეს მტკიცე და ურყევი რწმენა ღვთის მიერ ჩვენთვის ბოძებული ჭეშმარიტების, რწმენა, რომელიც უძლეველია, რადგან იგი ღვთის მიერ მოქმედებს და რომლითაც იძლევა ყოველი შინაგანი და გარეშე ცთუნება; მეორე - „ჩაფხუტი იგი ცხოვრებისა", ესე იგი, უნდა დავეუფლოთ სულის ხსნის ხელოვნებას, ვიყოთ ფრთხილნი, წინდახედულნი და შეუჩერებლად მივიწევდეთ წინ ქრისტიანული ცხოვრების გზაზე, რაც მხოლოდ ხშირი აღსარებითა და ზიარებით მიიღწევა; და მესამე - „მახვილი იგი სულისა, რომელი არს სიტყვა ღმრთისა" (ეფეს. 6,11,14-17). „ამ მახვილის ქონა იმას ნიშნავს, გახსოვდეს უფლის დარიგებები... და საჭიროებისას გულით წარმოთქვა ისინი ბოროტის შეგონებათა საწინააღმდეგოდ, - ამბობს ეპისკოპოსი თეოფანე, - ხმამაღლა იმეორეთ უფლის სიტყვები ყოველგვარი ვნების შემოტევის ჟამს". წმინდა მამათა სულიერი გამოცდილება გვიჩვენებს, რომ მტერს ყველაზე სწრაფად 67-ე ფსალმუნის ეს სიტყვები განაგდებს: „აღდეგინ ღმერთი და განიბნინენ ყოველნი მტერნი მისნი". დემონები ელვის უსწრაფესად გაურბიან მათ, ვინც ამ სიტყვებს რწმენითა და სასოებით წარმოთქვამს. წმინდა ბასილი დიდი მოგვითხრობს, რომ როცა წმიდა მამები ეშმაკებს ეკითხებოდნენ, ყველაზე მეტად რომელი ლოცვისა გეშინიათო, ისინი მიუგებდნენ, რომ არაფერი იყო მათთვის უფრო საშინელი და ძრწოლის მომგვრელი, ვიდრე დავითის 67-ე ფსალმუნის დასაწყისი. და მართლაც, როგორც კი მამები ამ ფსალმუნის პირველ ფრაზას წარმოთქვამდნენ, მაცდური საშინელი კივილით გარბოდა. მოხუცს თეთრად შემოსილ ადამიანთა დასი ახლდა. „ჩარაზეთ კარი, რომ ვერც ერთმა დემონმა ვერ გააღწიოს აქედან", - უბრძანა მოხუცმა მხლებლებს. ბრძანება მაშინვე შეასრულეს. „ვაი ჩვენ, რომ ასე მწარედ მოვტყუვდით! - მოისმა ეშმაკის ხმა, - განრისხდა იოანე და მწარე სატანჯველი გველის". „შეგვიწყალე, შეგვიწყალე!" - შესძახეს სხვა დემონებმაც. უეცრად თეთრსამოსიანები გაქრნენ. გაუჩინარდნენ ეშმაკებიც. „ხედავ, რა სწრაფად მოვედი შენს საშველად?! - მიმართა მოხუცმა ანდრიას, - იცოდე, ვზრუნავ შენზე. თვით უფალმა მიბრძანა ცხონების გზაზე გატარო. მტკიცედ იდექი და უდრტვინველად დაითმინე ყველაფერი. შორს აღარ არის ის დრო, როცა სრულ თავისუფლებას მოიპოვებ და სადაც მოისურვებ, იქ წახვალ". „უფალო, მითხარი, ვინ ხარ?" - შეჰღაღადა ანდრიამ. „მე ის ვარ, ვინც მაცხოვრის პატიოსან მკერდს მიეყრდნო", - უპასუხა მოხუცმა და თვალს მიეფარა. | |
|