1. დაე, ყოველმა, ვინც ჩვენს მსგავს ღვაწლს შეუდგება, უპირატესად იმაზე იზრუნოს, რომ არასდროს არ შეასუსტოს გულმოდგინება და შრომათაგან დამცხრალმა არ იფიქროს, უკვე დიდი ხანია ვმოღვაწეობო. არამედ უმჯობესია ყოველ დღეს იმგვარად შევუდგეთ ხოლმე, თითქოს სწორედ ამ დღეს დავიწყეთ მონაზონური საგრობა, და დღითიდღე ასე ვამრავლოთ რუდუნება.

კაცის ცხოვრება არაფერია მომავალ საუკუნეთა წინაშე, და ყოველივეცა ჩვენი – არარაა მრაადიულ სიცოცხლესთან შედარებით. ამქვეყნად ხომ ყოველგვარ ნივთს იყიდის კაცი შესაბამის ფასად, და აკი ყველაფრის გაცვლაც შეიძლება თანაფარდ რაიმეზე, ხოლო საუკუნო ცხოვრება მცირედით მოისყიდება, რადგანაც ასე წერია: „დღენი წელიწადთა ჩვენთანი მათ თანა – 70 წელ, ხოლო უკუეთუ ძლიერებასა შინა – 80 წელ, და უმრავლესი მათი შრომაი და სალმობაი" (ფსალმუნი 89, გალობაი მოსესი, კაცისა ღმრთისაი,10).

ასე რომ, თუკი ამ ოთხმოცი წლის მანძილზე ვიქნებით ჩვენს ღვაწლში, ანდა თუნდ სულაც მთელი ასი წლის განმავლობაშიც, სუფევით ყოფნა ასევე ასი წლით კი არ მოგვეგება, არმედ უკუნითი უკუნისამდე ყოფნას დავიმკვიდრებთ ცათა სასუფეველში ამ უბადრუკი ასი წლის სანაცვლოდ, ამქვეყნად რომ ღმერთის მოსაწონი ცხოვრებით გვიცხოვრია!

ამქვეყნიური მოღვაწეობით აქვე კი არ მოვიპოვებთ საუკუნო ცხოვრებას, არამედ ცათა შორის, ამასთან ჩვენს ხრწნად და მოკვდავ სხეულს აქ დავტოვებთ, იქ კი უხრწნელსა და უკვდავს შევიძენთ. ჰოდა, მაშ, ნურასდროს ნუ დავცხრებით შრომათაგან და დაე ნუ ვიფიქრებთ, რა დიდხანს გვიღვაწიაო, ან რა დიდი რამ მიგვიმოქმედიაო, რადგანაც აკი პავლე მოციქულიც ამას ამბობს „რამეთუ მე ესრეთ მგონიეს, ვითარმედ ვერ ღირს არიან ვნებანი იგი ამის ჟამისანი მერმისა მის თანა დიდებისა, რომელ განოჩინებად არს ჩვენდა მომართ" (რომ. 8,18).

2. ასევე უმჯობესი იქნება, თუკი, მოვიხილავთ რა ჩვენს მიერ უარყოფილ ამა ქვეყანას, არ ვიფიქრებთ, ეს რა დიდი რამ მიგვიტოვებიაო, რადგანაც იგი – ეს ქვეყანა – მეტისმეტად მცირეა ცათა წინაშე.

ამიტომ, მთელი ქვეყნიერების ბატონ-პატრონნიც რომ ვიყოთ და უარი ვთქვათ მასზე, მაშინაც ვერ გავიღებთ ცათა სასუფევლის ღირებულს, რადგანაც როგორც ერთი დრაქმა სპილენძის გამღები იმედოვნებს დროთა განმავლობაში ასი დრაქმა ოქრო მიიღოს, ასევე მთელი ქვეყნის მფლობელიც, უარყოფს რა მას, მეტადმ ცირედს გაიღებს ათასგზის მეტის მისაღებად. და თუკი მთელი დედამიწა ვერ შეედრება კაცისთვის განკუთვნილ ერთ ნაწილს ცათა სასუფევლისა, მაშინ ერთი ქცევა მიწის მიმტოვებელსაც არაფერი დაუკარგავს, გინდაც სახლიც მიეტოვებინოს ამ მიწასთან ერთად და დიდძალი ოქროც.

ჰოდა, მაშ, ნურც თავს იქებს და ნუ სულმოკლეობს. ამასთან, ისიც უნდა ვიფიქროთ, რომ თუკი სიკეთისმოყვარებისათვის, სათნოების მოსაპოვებლად არ მივატოვებთ ყოველივეს, რაც კი გვაქვს ამქვეყნად, მაშინ ჩვენი ყოველი მონაგები იმას შეიძლებადარჩეს, ვისაც სულ არ გვსურს როიმე დავუტოვოთ, როგორც ამას ჯერ კიდევ ეკლესიასტე ამბობდა – „ვისთვისმე ვშურები და დავაკლებ სულსა ჩემსა კეთილისაგან"-ო (ეკლ. 4,8).

მაშ, განა არა სჯობს, რომ ყოველივე, რაც კი ამქვეყნად გვაქვს, სათნოებისათვის და სიკეთისმოყვარებისათვის მივატოვოთ, და ამ მცირედისათვის ცათა სასუფეველი დავიმკვიდროთ საუკუნო ცხოვრებისათვის?!

3. ამავე მიზეზის გამო არცერთ ჩვენგანს არ უნდა ეუფლოს სურვილი მომხვეჭელობისა, რადგან, აბა, რა სარგებელია იმის მოპოვებაში, რასაც თან ვერ წარვიტანთ ამა ქვეყნიდან წასულნი?! ამიტომაც განა იმის მოხვეჭას არ უნდა ვეცადოთ მხოლოდ, რაც იმქვეყნად გაგვყვება?! – ასეთი კი კეთილგონიერებაა, სამართლიანობა, თავშეკავება, მხნეობა, სტუმართმოყვარება, სიყვარული, გლახაკთშემწყნარებლობა, რწმენა ქრისტესი, სიმშვიდე, ურისხველობა…

თუკი ამ სათნოებებს წავიმძღვარებთ წინ იმქვეყნად მიმავალნი, გზაც ხსნილი გვექნება და ვერც ვერავინ წაგვართმევს ჩვენს მონაგებს, რომლის მეოხებით თავშესაფარს განვიმზადებთ იქ, იმ მხარეში, მშვიდთა რომ უნდა დაიმკვიდრონ (მათე 5,5).

4. აი, ყოველდღე, დაე ასეთი ფიქრით შეაგონოს ხოლმე ყოველმა ქრისტიანმა საკუთარი თავი, უფრო კი იმან, ვინც უფლის მონა შექმნილა და მოვალეა თავის ზეციურ მეუფეს ემსახუროს. როგორადაც მონა ვერ გაკადნიერდება თქვას,გუშინ ხომ ვიშრომე და ამიტომ დღეს აღარ ვიმუშავებო, ამასთან არც გასულ დღეებს დაითვლილს, რომელთა განმავლობაშიც თავაუღებლად შრომობდა, არამედ შემდეგაც, მომდევნო დღეებშიც უწინდებურად განაგრძობს მუშაობას, და დღითიდღე, როგორც ეს სახარებაშია ნათქვამი, გულმოდგინედ აღასრულებს თავის მოვალეობას, რათა სათნოეყოს ბატონს და არ დაისაჯოს, ამგვარადვე ჩვენც, უფლის მონებად შექმნილებმა საკუთარი ნებით, დღემუდამ მოთმინედ უნდა ვიღვაწოთ ჩვენი უფლისთვის და ვეცადოთ ერთი დღეც კი არ გავატაროთ მცონარებით, რადგან ეს არ გვეპატიება უფლის მიერ წარსული დღეების ღვაწლისათვის, და შესაძლოა მისი რისხვა დაგვატყდეს თავს უმოქმედობისათვის.

აკი ეზიკიელისაგანაც გვესმა, რომ „მი-თუ აქციოს მართალმან სიმართლისაგან თვისისა და ყოს შეცოდება და მოკვდეს ცოდვასა შინა თვისსა, რომელ ქმნნა, მას შინაცა მოკვდეს…" (ეზეკ. 18,26). ამის მსგავსადვე უფლის განმცემელმა იუდა ისკარიოტელმაც ერთ ღამეში დაღუპა მთელი თავისი მანამდელი შრომა.

5. მაშ, მხნედ შევუდგეთ სულიერ მოსაგრეობას და ნურასდროს ნუ დავცხრებით შრომათაგან, ხოლო უფლალი ყოველს კეთილ საქმეში შეგვეწევა ჩვენ, როგორც ამას საღმრთო წერილიც გვიდასტურებს: „ესე უწყით, რამეთუ ღმრთის მოყვარეთა ყოველივე განემარჯვების კეთილად, რომელნი-იგი ბრძანებით ჩინებულ არიან" (რომ. 8,28).

ამისთვისვე, ანუ რათა სულმოკლეობამ არ შეგვიპყროს, კარგი იქნება, თუკი პავლე მოციქულის ეს სიტყვებიც გვეხსომება, როცა ის ამბობს – „მარადღე მოვკვდები"-ო (1კორ. 15,31). რადგან ყოველდღე სიკვდილის მოლოდინში თუ ვიქნებით, მაშინ აღარც შევცოდავთ ხოლმე. ეს ნათქვამი კი წმიდა მოციქულისა – ყოველდღე მოვკვდებიო – აი, რას გვასწავლის: ყოველ ცისმარე დღე, ძილილსაგან აღდგომილნი იმას უნდა ვფიქრობდეთ, რომ საღამაომდე ვერ მივაწევთ, რომ სიკვდილი ყოველ წამს შეიძლება გვეწიოს, ხოლო ძილად მისვლის წინ იმას უნდა ვგონებდეთ, რომ აღარ გაგვეღვიძება, იმიტომ, რომ, აკი ბუნებითაც ამგვარადაა დაწესებული – ჩვენ არ ვუწყით ზღვარი ჩვენი სიცოცხლისა და არც ის ვიცით, ყოველი ცალკეული დღისათვის თუ რა საწყაულს აღგვიწყავს განგება.

თუ ამ სახით განვეწყობით და ყოველ დღეს ამ ფიქრით შევხვდებით, მაშინ არაფერს უჯეროს არ ჩავიდენთ – არც შევცოდავთ და არც ბილწი გულისთქმით აღვენთებით, არც ცუდად გავურისხდებით ვისმე და არც ქონების მოხვეჭას დავიწყებთ ამვეყნად, არამედ ყოველდღე სიკვდილის მოლოდინში უვერცხლონი შევიქნებით, ანგარებას არ დავემონებით და ყველას ყოველივეს მივუტევებთ ხოლმე.

ქალის ნდომა, ანდა სხვა რამ ბილწი გულისთქმა ერთი წამითაც არ გავივლოთ გულში, უმალვე განვაგდოთ ხოლმე ჩვენგან ავი სურვილი და მარად ვებრძოლოთ საცთურს განკითხვის დღეზე ფიქრში, რადგან დიდი შიში თუ გვექნა ღმრთისა და ხსოვნაც მომავალი საუკუნო ტანჯვისა, მაშინ ეს გვაიძულებს ვუფრთხოდეთ ხორციელ სიამეთ და შეგვეწევა კვლავაც აღვადგინოთ დაცემისაკენ მიქცეული ჩვენი სული.

6. ამრიგად, თუკი სულის ხსნისათვის შევუდგებით მოსაგრეობას და სათნოების გზას დავადგებით, „უკანა იგი დავივიწყოთ და წინასა მას მივსწვდეთ, და კრძალულიებით მივსდიოთ გვირგვინსა მას ზეცისა ჩინებისა ღმრთისასა ქრისტე იესუის მიერ", როგორც ამას პავლე მოციქული ბრძანებს (ფილიპ. 3,13-14).

და დაე, ნურავინ მიიქცევა უკან მსგავსად ლოტის ცილისა, რათა მასავით არ დაიღუპოს, უფრო კი იმიტომ, რომ თვით უფალსუთქვამს: „არავინ დასდვის ხელი სახნველსა და ხედავნ იგი გარეუკან და წარმართებულ არნ სასუფეველსა ღმრთისასა" (ლკ. 9,62). უკან მიქცევა კი სხვა არაფერია, თუ არ ის, რომ ვნანობდეთ ამა ქვეყნის მიტოვებას და კვლავ ამაო საერო სიბრძნეს ვუბრუნდებოდეთ.

7. ნუ შეშინდებით, როცა სათნოებისაკენ მოგიწოდებენ, და ნუ იუცხოვებთ, რადგან ჩვენგან შორს როდია იგი! მეტიც, ჩვენს გარეთ როდია სათნოება, არამედ ჩვენს არსებაშივეა. ბერძნები უცხო ქვეყნებს მიაშურებენ ხოლმე და ზღვებსაც გადალახავენ, რათა რაიმე მეცნიერებას დაეუფლონ, ჩვენ კი არ გვჭირდება უცხო ქვეყნებში წასვლა ცათა სასუფევლის მოსაპოვებლად, და არც ზღვები უნდა გადავლახოთ სათნოებისათვის და კეთილ საქმეთა გასაკეთებლად, რადგან უფალმა აგვაშორა ასეთი საზრუნავი, როცა თქვა: „ არა მოვიდეს სასუფეველი ღმრთისაი ზმნით, არცა თქვიან:აჰა აქა, ანუ აჰა იქი, არამედ აჰა ეგერა სასუფეველი ღმრთისაი შორის თქვენსა არს" (ლუკა 17,20-21).

ამიტომ სათნოებით რომ აღვივსოთ და კეთილი საქმე ვქმნათ, ამისთვის მხოლოდ სურვილი უნდა გაგვიჩნდეს, რადგან უნარი კეთილისმოქმედებისა ჩვენშივე და და ძალაც სათნოებისა ჩვენი არსებიდან აღმოცენდება. 

თუკი სულისბუნებრივი მდგომარეობა არაფერს არ აღუშფოთებია და არ შეუცვლია, მაშინ სათნოებაცა და კეთილ საქმეთა ქმნის სურვილილც თვით მასში ჰგიებს; ხოლო თავის ბუნებრივ მდგომარეობაში ადამიანის სული მაშინაა, როცაკეთილი და წრფელია, ანუ იმგვარივეა, როგორიც დაებადა – ღმერთმა ხომ ყოველივე კეთილად შეჰქმნა. სწორედ ამიტომ ეუბნებოდა ისო ნავეს ძე ხალხს: „და აწ განიშორენით ღმერთნი უცხონი, რომელ არიან, და წრფელ ჰყვენით გულნი თქვენნი უფლისა მიმართ ისრაელისა" (ისო ნავე 24,23).

ხოლო იოანე ნათლისმცემელი ასე ღაღადებდა: „განმზადენით გზანი უფლისანი და წრფელ ყვენით ალაგნი მისნი" (მათე 3,3). მართალი და წრფელი კი მაშინაა ადამიანის სული, როცა მისი გონიერება თავის პირველყოფილ ბუნებრივ მდგომარეობაშია. მაგრამ თუკი კს „სხვით კერძო შევალს" (იოანე 10,1), როგორც მპარავი და ავაზაკი,და არა კარით, და თუკი დაიკნინებს ბუნებითს თვისებებს, – მაშინ, შეიძლება ითქვას, რომ სულში ბოროტი დამკვიდრებულა.

ამრიგად, ძნელი საქმე არ არის ეს – კეთილის ქმნა,რადგანაც თუკი იმგვარად ვიქნებით, როგორადაც ღმერთმა შეგვქმნა, მაშინ სათნონი და კეთილნი ვიქნებით, ხოლო თუკი ბოროტი ზრახვებითა და ფიქრით აღვივსებით, სამართლიანად გვამხელენ. ბოროტნი ხართო. ჩვენს გარეთ რომ ყოფილიყო საჭირო სათნოების მოპოვება, მაშინ, რასაკვერველია, ეს საძნელო საქმე იქნებოდა; მაგრამ რაკი ჩვენში ყოფილა კეთილ საქმეთა წყარო, ამიტომ მხოლოდ იმასუნდა ვეცადოთ, ბოროტი ზრახვა არ გავივლოთ გულში და წმიდად დავიცვათ თავი ჩვენი უფლისათვის ნიშნად იმისა, რომ თვით სულიც მისგან მიგვიღია, და უფალი, როცა იხილავს მას, თავის ქმნილებად აღიარებს და იტყვის – ისეთია, როგორიც მე დავბადეო.

8. ვებრძოლოთ ხოლმე საკუთარ თავსაც, რათა მრისხანებამ არ იმძლავროს ჩვენს სულში და ბილწი გულისთქმა არ მთავრობდეს ჩვენზე, რადგან, როგორც საღმრთო წერილი გვასწავლის: „გულისწყრომამან კაცისამან სიმათლე ღმრთისაი არა ქმნის" (იაკობი1,20).

და „მერმე გულისთქუმაი იგი მიუდგის და შვის ცოდვაი და ცოდვაი იგი სრულ იქმნის და შვის სიკვდილი" (იქვე 15). მაგრამ თუკი ამგვარ ცხოვრებას შევუდგებით, დიდად უნდა ვიფხიზლოთ და საღმრთო წერილის სიტყვისაებრ მოვიქცეთ, როცა ის გვასწავლის: „და ყოველი საცოი დაიმარხე გულსა შინა შენსა, რომლისაგან არიან გამოსავალნი ცხოვრებისანი"-ო (იგავ. სოლომ. 4,23)

. რადგნაც ღვთის სათნომყოფელი ცხოვრებით მცხოვრებ ადამიამს საშინელი და ყოვლადმზაკვარი მტრები აღუდგებიან წინ -ბოროტი სულები.

9. და სწორედ მათ – ბოროტ სულებს, დემონებს ვებრძვით ჩვენ მთელი ჩვენი ამქვეყნიური ცხოვრების განმავლობაში. აკი წმიდა პავლე მოციქულიც ამბობს, რომ „…არა არს ბრძოლაი ჩვენი სისხლთა მიმართ და ხორცთა, არამედ მთავრობათა მიმართ და ხელმწიფებათა, სოფლის მპყრობელთა მიმართ ბნელისა მის ამის საწუთროისათა, სულთა მიმართ უკეთურებისათა, რომელნი არიან ცასა ქვეშე" (ეფეს.6,12). ჩვენს გარშემო ჰაეროვან სივრცეში, აურაცხელი ჯგროებია ამ ბორიტი სულებისა – „სოფლის მპყრობელთა", და ისინი არასდროს შორს არ არიან ჩვენგან. გარდა ამისა, თვით მათ შორისაც დიდი სხვაობა და მრავალსახეობაა.

მათს ბუნებასა და სხვადასხვაგვარობაზე რომ ვილაპარაკოთ, სიტყვა ძალზე გაგვიგრძელდება, თანაც ისა ჯობია, რომ ამ საძნელო საგანზე ჩვენზე მაღლად მყოფმა მამებმა ილაპარაკონ. ჩვენთვის კი ახლა ყოვლადაუცილებელია ის გავრკვიოთ, თუ რა მზაკვრობებსა და მანქანებას მიმართავენ ბოროტი სულები მონაზონთა წინააღმდეგ. 

10. ჰოდა, უპირველესად ყოვლისა ის უნდა ვიცოდეთ, რომ დემონები – ბოროტი სულები – თავდაპირველად იმ სახით არ არიან შექმნილნი ღმერთის მიერ, რა სახისთვისაც იწოდებიან კიდეც ბოროტ სულებად, რადგანაც შემოქმედს არაფერი ბოროტი არ დაუბადია.

ეშმაკნიც კეთილ სულებად და ნათლის ანგელოზებად არიან შექმნილნი, მაგრამ შემდეგში ამპარტავნებით აღივსნენ, მოშორდნენ ზეციურ სიბრძნეს და დაეცნენ – ამქვეყნად გარდამოხდნენ, სადაც მათ მოჩვენებებით აცთუნეს ბერძნები; ხოლო რადგანაც შურთ ჩვენი – ქრისტეს მოსავი ადამიანებისა, დემონები ყოველ ღონეს ხმარობენ, რათა ხელი შეგვიშალონ ჩვენ ზეცისკენ მისწრაფებაში, იქ ამაღლებაში, საიდანაც თვით ისინი დამდაბლებულან. ამიტომ აუცილებელია ბევრი ვილოცოთ კიდეც და ბევრიც ვიშრომოთ, რათა სულიწმიდის მიერ სულიერი განსჯის უნარი მოგვემადლოს, ანუ „ განკითხვაი სულთაი", როგორც პავლე მოციქული ამბობს (1კორ. 12,10), და ამ უნარით აღჭურვილებმა შევიძლოთ გამორკვევა, თუ ბოროტ სულთაგან რომელია აღმატებული ბოროტებაში და რომელი – ნაკლებ სასტიკი, ანუ ვის რა საქმე და მოვალეობა აკისრია დემონთა შორის.

თუ ამას გამოვარკვევთ, მაშინ გვეცოდინება, როგორ უნდა ვებრძოლოთ ხოლმე მათ, რა გზით დავამხოთ და რა ღონისძიებით განვდევნოთ ჩვენგან თითოეული ბოროტ სულთაგან, რომელნიც კი თავს დგვესხმიან, რადგანაც მათ მრავალი მზაკვარება აქვთ მომზადებული ჩვენს დასაღუპად, და ასევე მრავალრიცხოვანია სახეობანიც მათი ცილისმწამებლობისა და დამბეზღებლობისა. ნეტარმა მოციქულმა პავლემ და მისმა მოწაფეებმა კარგად უწყოდნენ ყოველივე ეს, როცა ამბობდნენ: „არა გონებასა მისსა (ანუ წინააღდგომისა – ეშმაკისა) უმეცარ ვართო" (2 კორ. 2,11) ჩვენ კი რა სახითაც ვიქმნებით გამოცდილი ბოროტ სულთაგან, იმ სახითა და გამოცდილებით უნდა დავმოძღვროთ ერთურთი, რათა მომავლისათვის გავფრთხილდეთ და ფხიზლად ვიყოთ. ამიტომაც, აჰა, მეც, რაკი თავადაც არაერთგზის გამომიცდია დემონთა მზაკვარება და საცთურის წინაშეც ხშირად ვმდგარვარ, როგორც შვილებს გეტყვით მათთვის და გაგაფრთხილებთ.

11. ისინი, ბოროტი სულები, როგორც კი დაინახავენ ნამდვილ მორწმუნეს ქრისტესას,უფრო კი ბერ-მონაზონს, სათნოების ღვაწლთა შორის წარმატებულს, მაშინვე თავს ესხმიან მას და ცდილობენ რაიმეთი აცთუნონ. მათგან მოვლენილი საცთური კი იმაში მდგომარეობს, რომ დემონები ბოროტ ზრახვებსა და უჯერო ფიქრებს დაჰბადებენ ხოლმე ადამიანში.

მაგრამ ჩვენ არ უნდა შევუშინდეთ ხოლმე დემონთა ამგვარ შემოტევას, რადგან ლოცვით, მარხვითა და უფლის რწმენით მტერი განგდებულ იქნება ჩვენგან. თუმცა კი დამხობის შემდეგაც ბოროტი სულები ხელს არ აიღებენ თავიანთი ბოროტი განზრახვისაგან და მაშინვე ახალი მზაკვრობით დაგვესხმიან თავს და ახალი მანქანებით შეეცდებიან ჩვენს სულთა დაღუპვას.

როცა მათ არ შეუძლიათ ხოლმე აშკარად ბილწი სურვილები დაბადონ მოსაგრე ბერის გულში და ამგვარად აცთუნონ, მაშინ ისინი სხვა ხერხს მიმართავენ: სხვადასხვა საშინელ მოჩვენებებს მოუვლენენ ხოლმე შესაშინებლად, და ამ მიზნით თვითონაც იცვლიან სახეს და მრავალი სახით ეცხადებიან – მაცთურ ქალებად, მძვინვარე მხეცებად და საზიზღარ ქვეწარმავლებად, უსახურ გოლიათებად თუ მრავალრიცხოვან, თავდასხმად განმზადებულ მეომრებად, მაგრამ ამგვარი მოჩვენებებისა ჩვენ არ უნდა გვეშინოდეს ხოლმე.

რადგან ისინი სინამდვილეში სულაც არ არსებობენ და უმალვე განქარდებიან, როგორც კი ჯვარს გადავსხავთ და ჭეშმარიტი რწმენით მოვიზღუდავთ თავს. მაგრამ უნდა ვიცოდეთ, რომ დემონები მეტად კადნიერები და ურცხვნი არიან, და ამიტომაც, თუკი ამ მეორე ჯერზეც ძლეულ იქმნებიან, ხოლმე, ისინი მაინც არ იხევენ უკან და კვლავაც გვესხმიან თავს, ახლა უკვე სულ სხვა მანქანებით: წინაგანმჭვრეტთა სახით გვევლინებიან და ზუსტად გვეუბნებიან ყოველივე იმას, რაც შემდეგში უნდა მოხდეს, ამასთან ისე მოაქვთ თავი, თითქოს ამაღლებულნი და ნათლისანი იყვნენ.

აი, ასეთ მზაკვრობას მიმართავენ ბოროტი სულები, რათა ეგების ამგვარი მოჩვენიბებით მაინც აცთუნონ და მოინადირონ ის ადამიანები, ვინც მანამდე ვერ შეაცდინეს ბოროტი ზრახვებისა და უჯერო ფიქრების შეგონებით. მაგრამ ჩვენ ნურც აქ დავუჯერებთ მათ, რადგან დემონები უცხონი არიან ჩვენთვის. ნურასდროს ნუ შევისმენთ მათს სიტყვებს, დაე, თუნდა ლოცვად მოგვიწოდენდნენ, ანდა მარხვას შეგვაგონებდნენ.

არამედ უფრო ღრმად ჩავუკვირდეთ ჩვენი მოღვაწეობის მიზანს და მაშინ აღარ ვეცთუნებით ბოროტ სულთაგან, რომელნიც ყოველივეს მზაკვრებით იქმან. შიში კი დემონებისა ერთი წამითაც არ უნდა გავივლოთ გულში, დაე თუნდ განძვინებულნი გვესხმოდნენ თავს და სიკვდილსაც გვიქადდნენ, რადგან სინამდვილეში ბოროტი სულები უღონონი არიან ქრისტეს ჭეშმარიტი მოსავის წინაშე და მხოლოდ დამუქრების ძალი შესწევთ.

12. მთელი ჩვენი დრო და ძალისხმევა უფრო სულის განმტკიცებასუნდა მოვახმაროთ, და არა სხეულის განძლიერებას; სხეულს მცირე დრო დავუთმოთ ხოლმე, და ისიც მხოლოდ აუცილებელი, დანარჩენი დრო კი მთლიანად ჩვენს სულიერ განმტკიცებას მივუძღვნათ და მხოლოდ ჩვენი სულისათვის ვეძიოთ სარგებლობა, რათა ხორციელი სიამეების ნდომამ კი არ გაიტაცოს იგი, არამედ რათა თვით დაიქვემდებაროს სხეული.

სწორედ ამას გვასწავლილს თვით მაცხოვრის სიტყვებიც: „ამისთვის გეტყვი თქვენ : ნუ ჰზრუნავთ სულისა თქვენისათვის, რაი შეიმოსოთ. ანუ არა სული უფროის არს საზრდელისა და გვამი სამოსლისა?" (მათე 6,25). და კიდევ: „და თქვენ ნუ ეძიებთ, რაი სჭამოთ და რაი ჰსუათ, და ნუცა გასცხრებით, რამეთუ ამას ყოველსა ნათესავნი სოფლისან იეძიებენ, ხოლო მამამან თქვენმან იცის, რაი გიხმს ამათ ყოველთაგან. გარნა ეძიებდით სასუფეველსა ღმრთისასა, და ესე ყოველი შეგეძინოს თქუენ.