Даниэль Баренбойм (исп. Daniel Barenboim, 15 ноября 1942, Буэнос-Айрес) — израильский пианист и дирижёр аргентинского происхождения.

Ранние годы

Родился в еврейской семье-выходцев из России[1]. Занимался музыкой с пяти лет, его первыми учителями были мать и отец. Дал свой первый концерт в Буэнос-Айресе в возрасте семи лет. В 1952 семья переехала в Израиль. В 1954 Даниэль приехал в Зальцбург учиться дирижёрскому искусству у Игоря Маркевича. С тех пор он концертировал в разных странах мира.
ворческая деятельность

Как пианист дебютировал в 1952 в Вене и Риме. Выступал в ансамбле со скрипачом Адольфом Бушем, пианистом Артуром Рубинштейном, играл с такими дирижёрами, как Вильгельм Фуртвенглер и Отто Клемперер. Первые записи Баренбойма относятся к 1954. В 1955 он изучал композицию в Париже у Нади Буланже. В 1965 стал руководителем Английского камерного оркестра и записал с ним как пианист и дирижёр все концерты Моцарта (многие критики не видят ничего равного этой записи по сей день).
Баренбойм дирижирует оркестром «Западно-восточный диван» в Севилье, 2005

В 1967 его женой стала Жаклин Дюпре. Вместе с ней, скрипачами Пинхаcом Цукерманом и Ицхаком Перлманом, а также Исааком Стерном и Зубином Метой Баренбойм и Дюпре исполняли и записывали в этот период исключительно камерную музыку, больше всего — Бетховена, а также Шуберта. Карьера Дюпре из-за б ... კითხვის გაგრძელება »

Родился в семье известного советского еврейского эстрадного пианиста Давида Ашкенази, мать Евстолия Григорьевна Ашкенази, происходила из семьи русских крестьян. Рано проявил музыкальные способности и в 1945 году поступил в Центральную музыкальную школу, где обучался у Анаиды Сумбатян.

Первый сольный концерт Ашкенази в Большом зале Московской консерватории, составленный исключительно из произведений Шопена состоялся в апреле 1955 года, в том же году он поступил в консерваторию в класс Льва Оборина.

На следующий год пианист добивается первого крупного международного успеха: ему присуждена вторая премия на Конкурсе имени Шопена в Варшаве и первая — на Конкурсе королевы Елизаветы в Брюсселе. В 1957 году состоялись его первые зарубежные гастроли в Германии.

В 1962 году Ашкенази одержал победу на Втором международном конкурсе имени Чайковского в Москве (первая премия была разделена между ним и англичанином Джоном Огдоном). Год спустя, после своего дебюта в Лондоне, Ашкенази принял решение не возвращаться на родину и вместе со своей исландской женой и сыном обосновался в Англии.

В 1969 году семья переехала в Исландию, где Ашкенази начал дирижёрскую карьеру. В разные годы он руководил Лондонским филармоническим оркестром, Королевским филармоническим оркестром (с 1987 по 19 ... კითხვის გაგრძელება »

Leonard Bernstein (pronounced /ˈbɜrnstaɪn/, us dict: bûrn′·stīn; August 25, 1918 – October 14, 1990) was an American conductor, composer, author, music lecturer and pianist. He was among the first conductors born and educated in the United States of America to receive worldwide acclaim.

He was probably best known to the public as the longtime music director of the New York Philharmonic, for conducting concerts by many of the world's leading orchestras, and for writing the music for West Side Story, Candide, Wonderful Town, and On the Town. Bernstein was the first classical music conductor to make numerous television appearances between 1954 and 1989.

He had a formidable piano technique and as a composer also wrote symphonies and other concert music. According to The New York Times, he was "one of the most prodigally talented and successful musicians in American history."

Biography

Early life

Bernstein was born Louis Bernstein in Lawrence, Massachusetts, the son of Ukrainian Jewish parents Jennie (née Resnick) and Samuel Joseph Bernstein, a hair dressing supplies wholesaler. He was not related to film composer Elmer Bernstein. His family spent their summ ... კითხვის გაგრძელება »

Гидо́н Маркусович Кре́мер (латыш. Gidons Krēmers; 27 февраля 1947, Рига) — латвийский скрипач.

Биография

Гидон Кремер родился в Риге в немецко-еврейской семье, в возрасте 4-х лет начал учиться игре на скрипке у своего отца и деда, которые были профессиональными скрипачами. Обучался в Рижской музыкальной школе Эмиля Дарзиня (класс доцента В. А. Стурестепа), в 1969 году окончил Московскую консерваторию по классу скрипки Давида Ойстраха. Выступает с 1965 года.

Первые международные премии получил в 1969 и 1970 годах на конкурсах имени Паганини в Генуе и имени Чайковского в Москве. Лауреат многих других наград и премий — в частности, первый обладатель Премии Академии Киджи (1982), лауреат премии Эрнста Сименса (1982). Эмигрировал в 1980. С 1981 года руководитель учрежденного им фестиваля камерной музыки в Локенхаузе в Австрии. В 1997 основал камерный оркестр Kremerata Baltica, в составе которог ... კითხვის გაგრძელება »

Владимир Спиваков: «Мы собрались, чтобы любить людей и любить друг друга».

Завершая мировое турне, посвященное своему 25-летию, камерный оркестр «Виртуозы Москвы» даст два концерта в Москве. Юбилейные выступления пройдут в Большом зале консерватории и Светлановском зале Московского Международного Дома музыки. Среди участников юбилейных торжеств — Юрий Башмет, Миша Майский, Денис Мацуев, Сергей Накаряков, Сергей Лейферкус, Владимир Машков, Евгений Миронов, Олег Табаков, Марк Захаров и др. В преддверье юбилейных вечеров на вопросы «Культуры» ответил основатель и бессменный руководитель оркестра Владимир Спиваков.

Владимир Теодорович, для человека, для коллектива 25 лет немалый срок. Какие чувства у Вас вызывает эта дата?

Знаете, все эти вехи — десять, двадцать, шестьдесят — они не так уж и радостны. Просто потому, что приходит понимание: со всем тем, что дорого в жизни когда-нибудь придется расставаться. Для меня «Виртуозы» — это семья, поэтому и нынешний юбилей — нечто вроде серебряной свадьбы.

А в семье как в семье. И любовь, и разлад, и успехи, и неудачи — было все. Это данность, большая часть моей жизни. Но не только. Это и часть истории стра ... კითხვის გაგრძელება »

Я бы не скучал ни на необитаемом острове, ни в тюрьме, если бы мне дали возможность взять с собой несколько партитур.

    Из всех сувениров, оставшихся от моих встреч с выдающимися личностями нашего времени — записок, фотографий с посвящениями, книг, — я храню только дирижерскую палочку Бернстайна. Та часть тепла, которая мне была когда-то подарена, материализовалась в этом предмете.

В. Спиваков

В середине семидесятых Спиваков-скрипач, победитель нескольких международных конкурсов, начинает учиться профессии дирижера. Интерес к этому делу он сохранил с музыкальной школы.
В школе-десятилетке при Ленинградской консерватории я впервые услышал звучание оркестра — и инстинктивно начал размахивать руками в такт. «Из тебя что-то получится», — резюмировал дирижер Румшкевич.

Многим позже почти те же слова («может быть, пойдет») ему сказал Лорин Маазель. Но перед тем как поставить пластинку и посмотреть, как Спиваков дирижирует, он спросил, не сошел ли тот с ума и зачем ему это надо, если он так играет. Как говорит сам Спиваков, в стремлении дирижировать его никто не «обламывал».

Он считает, что у дирижера и исполнителя-солиста много общего. Оба должны чувствовать структуру ... კითხვის გაგრძელება »

Сцена — главный учитель. Она проверяет правильность твоих находок, потому что публика тоже воздействует на артистов.

К моменту завершения обучения в Московской консерватории в 1967 году в классе профессора Ю. Янкелевича Владимир Спиваков уже стал многообещающим солистом-скрипачом, мастерство которого было отмечено рядом премий и почетных званий на международных конкурсах.

В тринадцать лет Владимир Спиваков получил первую премию на конкурсе «Белые ночи» в Ленинграде и дебютировал в качестве солиста-скрипача на сцене Большого зала Ленинградской консерватории. Затем талант скрипача был удостоен наград престижных международных конкурсов: имени М. Лонг и Ж. Тибо в Париже (1965 г.), имени Паганини в Генуе (1967 г.), конкурса в Монреале (1969 г., первая премия) и конкурса имени П. И. Чайковского в Москве (1970 г., вторая премия).

В 1975 году, после триумфальных сольных выступлений Владимира Спивакова в США, начинается его блестящая международная карьера. Маэстро Спиваков неоднократно выступает в качестве солиста с лучшими симфоническими оркестрами мира, среди которых филармонические оркестры Москвы, Санкт-Петербурга, Берлина, Вены, Лондона и Нью-Йорка, оркестр «Концертгебау», симфонические оркестры Парижа, Чикаго, Филадельфии, Питтсбурга и Кливленда под управлением выда ... კითხვის გაგრძელება »

James Lawrence Levine (pronounced /lɨˈvaɪn/; born June 23, 1943) is an American conductor and pianist. He is currently the music director of the Metropolitan Opera and of the Boston Symphony Orchestra. Levine's first performance conducting the Metropolitan Opera was on June 5, 1971, and as of July 2009 he has conducted more than 2,456 Met performances. In 1997, he was awarded the National Medal of Arts.Contents 

Early years

Levine was born in Cincinnati, Ohio to a musical family: his maternal grandfather was a cantor in a synagogue, his father was a violinist, who led a dance band, and his mother was an actress. He began to play the piano as a small child. At the age of 10, he made his concert debut as soloist in Felix Mendelssohn's Piano Concerto No. 2 at a youth concert of the Cincinnati Symphony Orchestra.

Levine subsequently studied music with Walter Levin, first violinist in the LaSalle Qu ... კითხვის გაგრძელება »

Миша Майский

«В его игре поэзия и изысканное изящество сочетаются с большим темпераментом и блестящей техникой».
Мстислав Ростропович.

10 января 1948 родился в Риге.

1956 Первые уроки музыки в Музыкальной школе имени Эмиля Дарзиня.

1962 Поступление в Ленинградскую консерваторию.

1965 Победа на Всесоюзном конкурсе виолончелистов. Дебют с Симфоническим оркестром Ленинградской филармонии, после чего его называют «Ростроповичем будущего».

1966 Победа на конкурсе Чайковского в Москве, начало занятий с Ростроповичем в Московской консерватории, начало концертной карьеры в городах СССР.

1970 Заключение и трудовой лагерь под Горьким в течение 18 месяцев.

1973 Переезд в Израиль. Победа на Международном конкурсе имени Гаспара Кассадо во Флоренции, дебют в Нью-Йорке в Карнеги-холле с Питтсбургским симфоническим оркестром под управлением Вильяма Стейнберга. После концерта неизвестный меценат дарит ему виолончель 18 века мастера Монтаньяна (Montagnana), на которой артист играет до сих пор.

1974 Занятия с легендарным Григорием Пятигорским;таким образом,Майский становится единственным в мире виолончелистом, который одновременно является ученикомРостроповича и Пятигорского;в этом же году Майский выступает с Филад ... კითხვის გაგრძელება »

დიმიტრი არაყიშვილი – Dimitri Arakishvili (1873-1953)

დიმიტრი ეგნატეს ძე არაყიშვილი დაიბადა 1873 წლის 11 თებერვალს (23 თებერვალი), ვლადიკავკაზში. სიჭაბუკის წლები არაყიშვილმა ჩრდილოეთ კავკასიაში – არმავირსა და ეკატერინოდარში (ახლანდელი კრასნოდარი) გაატარა. მუსიკისადმი სიყვარული არაყიშვილს გაუღვიძა ლ. აღნიაშვილის ქართულმა გუნდმა (ხელმძღვანელი ი. რატილი), რომელსაც პირველად 1890 წელს მოუსმინა არმავირში.

ამ პერიოდს განეკუთვნება მისი პირველი ნაწარმოებები – რომანსი "ჩემო მკვლელო, ვიცი, ვიცი” (ლექსი ი. ჭავჭავაძისა) და ქართული ცეკვა ფორტეპიანოსათვის. 1894-1901 წლებში არაყიშვილი სწავლობდა მოსკოვის ფილარმონიული საზოგადოების სამუსიკო დრამატულ სასწავლებელში, რომელიც წარმატებით დაამთავრა ა. ილინსკის (კომპოზიცია), ს. კრუგლიკოვის (თეორიული საგნები) და ვ. კესის (დირიჟორობა) ხელმძღვანელობით.

მოსკოვში ყოფნის წლებში (1894-1918) არაყიშვილმა ახლო ურთიერთობა დაამყარა გამოჩენილ რუს მუსიკოსებსა და მეცნიერებთან (ს. ტანეევი, ა. კასტალსკი, მ. იპოლიტოვ-ივანოვი, ს. პასხალოვი, მ. პიატნიცკი).

ამ პერიოდში იგი გატაცებით კრებდა, იკვლევდა და პროპაგანდას უწევდა ქართული მუსიკის ფოლკლორს. ხალხური მუსიკის შემოქმედებისადმი ინტერესმა იგი მჭიდროდ დააკავშირა მოსკოვის უნივერსიტეტთან არსებულ სამუსიკო-ეთნ ... კითხვის გაგრძელება »

ალექსანდრე როინაშვილი – Alexander Roinashvili (1846 – 1898)

ქართული ფოტოხელოვნების ფუძემდებელი, პირველი ქართველი ფოტოგრაფი ალექსანდრე როინაშვილი (ცნობილი აგრეთვე როგორც ალექსანდრ როინოვი) დაიბადა 1846 წელს დუშეთში, ღარიბი ხელოსნის ოჯახში. მამა – სოლომონ როინაშვილი, უნაგირების ოსტატი იყო. დედამისი, – მარინე, მემაქმანე გახლდათ.

ალექსანდრე 14 წლის იყო როდესაც მამა გარდაეცვალა და თბილისში ჩამოვიდა ლუკმა პურის საშოვნელად. თბილისში ხატმწერისა და ფოტოგრაფის, ვ. ხლამოვის სტუდიაში მოეწყო შეგირდად. აქვე გაიარა ფოტოგადაღების კლასები.

ფოტოკარიერა დაიწყო 1865 წელს ტფილისში. ალექსანდრე როინაშვილმა 1875 წელს თბილისის ცენტრში, სასახლის ქუჩაზე საკუთარი ფოტოსახელოსნო "რემბრანდტი” გახსნა. მალე მისი ფოტოსახელოსნოები ცნობილი გახდა მთელ თბილისში. 1889-1898 წლებისთვის თბილისში უკვე სამი ფოტოსტუდია ქონდა: "რემბრანდტი”, "სასურათხატო” და "ამხანაგობა”.

მის ფოტოატელიეში ფოტოგრაფიის პროფესიას ეუფლებოდნენ მომავალი ქართველი ფოტოგრაფები: ი. აბულაძე, ი. ანთაძე, ი. გუნცაძე, ზ. ლაბაური, ვ. როინიშვილი, ი. როსტომაშვილი, გ. ხუნდაძე, ი. ფურცელაძე და სხვები… ბევრი მის ხარჯზე ცხოვრობდა.

... კითხვის გაგრძელება »

Gustave Doré.

გიგა ზედანია – Giga Zedania

"სურამის ციხე”: ინტერპრეტაციისათვის

For without a cement of blood (it must be human, it must be innocent) no secular wall will safely stand.
W. H. Auden
მეტაფიქცია

ნარატივის ანალიზისას საინტერესოა სტატუსი, რომელსაც იგი საკუთარ თავს ანიჭებს. "ათას ერთ ღამეში” ნარატივს სიკვდილის თავიდან ასაცილებლად იყენებენ , ბალზაკის "სარაზინში” მას ერთი სასიყვარულო ღამის ფასი აქვს. ამ შემთხვევებისაგან განსხვავებით, დანიელ ჭონქაძის "სურამის ციხეში” თხრობას სრულიად არადრამატული ფუნქცია აკისრია _ გართობა.

მეტიც, თხრობის დაწყება შემთხვევითობების ჯაჭვითაა განპირობებული: მორიგე აღარავინაა, რიგი გათავებულია და არავის უნდა ამბის მოყოლა, შემთხვევით არჩეული მთხრობელი უარზეა, რადგან "არ მომზადებულა.”

მაგრამ ეს არ არის ამ ტექსტის "არასერიოზულობის” ერთადერთი მიზეზი. თავად თხრობაც ძალზე უცნაურად მიმდინარეობს; არაა შენარჩუნებული მთხრობელის იდენტურობა, რაც, წესით, დამაჯერებლობას უნდა უკარგავდეს მონაყოლს.

ყმაწვილები ერთმანეთს ენაცვლებიან და ყოველგვარი წინმსწრები გამოცდილების გარეშე აგრძელებენ ერთმანეთის მონათხრობს; მოთხრობა მათი ფანტაზიის ნაყოფია და ამას ყოველმხრივ უსვამენ ხაზს. ლიტერატურას, რომელიც სისტემატურად და თვითცნობიერად მიაპყრობს ყურა ... კითხვის გაგრძელება »

 რუსეთის ჯარის ნაწილები - Russian troops.

გიგა ზედანია – Giga Zedania

_დღეს, როცა საომარი მოქმედებებიდან უკვე გარკვეულ დროით დისტანციაში ვართ, სად უნდა ვეძებოთ ომის მიზეზები – ცალკეულ ხელისუფალთა მიერ გატარებულ პოლიტიკაში, საზოგადოებაში, თუ მეზობელ სახელმწიფოში?

აზრი, რომ ომი დაკავშირებული იყო მაინცდამაინც იმასთან, რომ პუტინს სააკაშვილი არ უყვარდა, ძალიან არადამაჯერებლად მეჩვენება.

თუმცაღა, ამას, რა თქმა უნდა, თავის მიზეზები ჰქონდა. საქმე ის არის, რომ ეს ომი გამოწვეული იყო ქვეყნების სტრატეგიებით. რუსეთის აქვს არჩეული ერთი სტრატეგია, 2000 წლიდან მოყოლებული, მას შემდეგ, რაც პუტინი სათავეში მოვიდა, რომელიც უპირისპირდება საქართველოსას.

შესაბამისად, სადღაც ეს სტრატეგიები ერთმანეთს უნდა შეხლოდა და სამწუხაროდ ეს შეხლა მოხდა აგვისტოში, ცხინვალის რეგიონში. ამის დაყვანა პირად სიმპატია-ანტიპატიებზე ძალიან პრიმიტიული იქნება. რაც შეეხება იმას, რამდენად აუცილებელი იყო ეს შეხლა ახლა, კონკრეტულად არაფერი არ არის აუცილებელი და ეს შეიძლებოდა სხვა დროს მომხდარიყო, მაგრამ ეს სხვა დრო აუცილებლად იქნებოდა, იმიტომ რომ რუსეთი ძალიან ნათლად აცხადებდა იმას, თუ როგორ წარმოედგინა მას რეგიონის მომავალი.

და რეგიონის მომავალში, რუსეთის მიხედვით, არ შედიოდა ნატოში გაწევრიანებული საქართვ ... კითხვის გაგრძელება »

                            Jean-Luc Godard ”Breathless”.

გიგა ზედანია – Giga Zedania

ჟან-ლუკ გოდარის ”უკანასკნელ ამოსუნთქვაზე”

ამ წერილის დაწყება იმდენნაირად შეიძლება, რომ პირველი წინადადების დაწერა ცოტათი მიჭირს.

შეიძლება იმით დამეწყო, რომ 23 ოქტომბერს ილია ჭავჭავაძის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ”უნიკინოში” ნაჩვენები იქნება ჟან-ლუკ გოდარის ყველაზე ცნობილი ფილმი.

აკადემიური დასაწყისი ალბათ იქნებოდა, რომ მეთქვა, ფილმი ფრანგული "ახალი ტალღის” დასაწყისს წარმოადეგენს-მეთქი. შემდეგ უნდა მელაპარაკა რევოლუციაზე კინოში, რომელიც ამ ფილმა გამოიწვია საკუთარი ნოვატორული ტექნიკითა და ახალი ესთეტიკით, შემედარებინა ის ისეთი ფილმებისათვის, როგორებიცაა ტრიუფოს ”ოთხასი დარტყმა”, რენეს ”ჰიროშიმა” და რივეტის ”პარიზი ჩვენ გვეკუთვნის”.

მაგრამ მე კინომცოდნეებისთვის არ მინდა წერა. მე მინდა იმ ადამიანებს მივმართო, რომლებსაც ფილმი უყვართ, თუმცა ბოლომდე ვერ გაუგიათ.

არ იქნებოდა ცუდი დასაწყისი შედარება სხვა ფილმთან, მაგალითად, ამ ფილმისავე რემეიკთან. შეიძლებოდა თქვენთვის გამენდო, რომ დიდი ხანია მინდა რუბრიკის გაკეთება: "როგორ ვუღალატოთ ორიგინალს”.

რუბრიკის ქვეშ გამოვაქვეყნებდი სტატიებს, რომლებშიც ორიგინალის განსაკუთრებულად ბრიყვულ და სასტიკ ღალატზე იქნებოდა საუბარი; მაგ., ნაბოკოვის "ლუჟინის დაცვა” და რომანის მიხედვით 2000 წელ ... კითხვის გაგრძელება »

                                Chamber - პალატა. მხატვარი ალექს ბერდიშევი.

გიგა ზედანია – Giga Zedania

უცნობის საქართველო

წინამდებარე ტექსტში შევეცდები გავარკვიო, რა დგას იმ ვიზუალური თუ აუდიო ფრაგმენტების უკან, რომლებსაც \”საკანი N5\” მოვკრავთ ხოლმე თვალსა და ყურს.

მაყურებლისთვის ცხადია, რომ შოუ გამოწვეულია არსებული სიტუაციის მიმართ სასტიკი უკმაყოფილების გრძნობით და, ასევე, ოცნებით უკეთეს საქართველოზე. სწორედ იმის განხილვა მინდა, თუ როგორია უცნობის საოცნებო საქართველოს მახასიათებლები.

მე სამი ასეთი მახასიათებელი დავინახე:

ა) პრო-რუსული პოლიტიკა. უცნაური შედეგი გვაქვს სახეზე – სანამ რუსეთი მხოლოდ არაპირდაპირად იბრძოდა ჩვენი ქვეყნის წინააღმდეგ, რუსეთის სასიკეთოდ ხმას ვერავის ამოაღებინებდი. ახლა დაგვმბომბა, დამატებითი ტერიტორიები წაგვართვა, მოქალაქეები დაგვიხოცა და დაგვიწიოკა – და უცებ პრო-რუსული დისკურსი ნიაღვარივით მოაწყდა ქართული მენტალობის ნაპირებს.

ზოგიერთი ახლად გაჩენილ ბლოკ-პოსტებს ღვთის ნების გამოხატულებად მიიჩნევს, ზოგიც რუსეთთან ორასმეერთეჯერ შეთახმებისა და შერიგების აუცილებლობაზე საუბრობს. რაშია საქმე? მოდით, თავი დავანებოთ დიდ რუსულ კულტურაზე აპელირებას. ჩინური კულტურა კიდევ უფრო დიდია და დიადი, მაგრამ რაღა ... კითხვის გაგრძელება »

                      სტალინის ნიღაბი - Stalin's death mask.

პუტინი გდანსკში ჩავიდა და პოლონელებს მოუწოდა ისტორიის შეფასებისას ცალმხრივობისგან განთავისუფლდნენ.

ასე შეაფასა ”რეჩ პოსპოლიტას” გამოკითხვა, რომლის შედეგებით, გამოკითხულთა სამოცმა პროცენტმა გერმანია და საბჭოთა კავშირი ერთნაირად დაადანაშაულა მეორე მსოფლიო ომის დაწყებაში. ანუ სტალინის საბჭოთა კავშირი და ჰიტლერის გერმანია, მთელი თავისი მოლოტოვ-რიბენტროპის პაქტით, ფაქტობრივად, ერთი და იმავე ხარისხის ბოროტებად წარმოადგინა.

მეორე მსოფლიო ომის დაწყებიდან 70 წელი გავიდა.

და ზუსტად ერთი წელი გავიდა შარშანდელი სექტემბრიდან, როცა პრაღაში, ჩვენი რადიოს ცენტრალურ ოფისში მომიხდა რამდენიმე დღე მუშაობა. ცხადია, აგვისტოს მოვლენები ჩვენი გადაცემების მთავარ თემად რჩებოდა. ამიტომ ყველაფერს ვკითხულობდი, რასაც საქართველოზე წერდნენ. ფრანგულ ჟურნალ ”ტელერამას” კომენტარიც კი გავუგზავნე ჟან რადვანისთან ინტერვიუზე, რომელიც სავსეა დღევანდელი რუსული პროპაგანდის კლიშეებით. მაგრამ არ გამოაქვეყნეს… არადა, შეურაცმხყოფელი არაფერი დამიწერია; უბრალოდ, გავახსენე რედაქციას, რომ ეს რადვანი, ყოფილი ფრანგი კომუნისტი, საბჭოთა საქართველოსთვის (!) ბევრი კარგი რომ აქვს გაკეთებული (მისი ინიციატივით ჩატარდა, მაგალითად, ქართული ფილმების დიდი რეტროსპექტივა 1988 წელს, პომპიდუს ცენტრში), დღევანდელ საქართველოში აღარ აღიქმება ”ევროპელ მესიად”, რომელმაც დასავლეთი ჩვ ... კითხვის გაგრძელება »

რიჩარდ მესამე, მხატვარი ზურა ბალანჩივაძე.

ზაზა ფირალიშვილი – Zaza Piralishvili

"ქართული პოლიტიკის თეატრალური დიალექტიკა” (ფრაგმენტები წიგნიდან)

საქართველოში გამოჩნდა თაობა, რომელიც არ ეგუებოდა ფუნქციონალური ნიღაბი-რეკვიზიტის მდგომარეობას და სოციო-თეატრალური არტახებისაგან გათავისუფლებაზე ზრუნავდა. ეს თაობა უკვე მზად იყო რომ ჩვენთვის ქართული სახელმწიფოებრიობის თავისი ვერსია შემოეთავაზებინა. ყალიბდებოდა ახალი საზოგადოებრივი რეალობა.

პირველი და მეორე პოლიტიკური სუბ-კულტურები, მართლაც, ანტიპოდები იყვნენ. ისტორიული დიალექტიკის გარდუვალობით, მეორეს უნდა დაეოკებინა და ყალიბში მოექცია ის ვიტალური ძალები, რომელთა გამოღვიძებასაც ზვიად გამსახურდიაში სიმბოლიზებულმა პირველმა მთელი თავისი ენერგია შეალია. ქართული საზოგადოებრივი სოციალური ინსტიქტი ერთზეც და მეორეზეც ჭკვიანი აღმოჩნდა – ორივე გამოიყენა იმდენად, რამდენადაც ეს ისტორიული თერაპიისათვის იყო საჭირო.

ამ თვალსაზრისით, მან უკიდურესი პრაგმატულობა და ულმობელობაც გამოამჟღავნა.
ამგვარ თერაპიას თავისი კანონები აქვს. ის, რაც ისტორიული აქტორის დადებით კაპიტალად გვეგულებოდა, სულ რამდენიმე ხანში უარყოფით კაპიტალად და, უფრო მეტიც, მის წინააღმდეგ ყველაზე სერიოზულ არგუმენტად ... კითხვის გაგრძელება »

ირაკლი მარგველაშვილი – Irakli Margvelashvili

ჰ. ტალიავინის კომისიის დასკვნა იურიდიულ ტექსტში

მინდა ჩემი აზრი მოგახსენოთ ტალიავინის კომისიის დასკვნის შესახებ. ძირითადად დავკავდი პრესის კომენტარებით და თავად დასკვნის ნაწილიც წავიკითხე. ვფიქრობ ჯერჯერობით არის ემოციური განწყობა, რომელიც გამოიხატება შემდეგ ფრაზებში: "ეს არის მიუნხენის გარიგება”, "წავაგეთ საბოლოოდ”, "აღარაფერი გვეშველება”.

მე ვიტყოდი, რომ სულაც არ ვფიქრობ, რომ ეს დასკვნა დიდ ცვლილებებს გამოიღებს საერთაშორისო ასპარეზზე. რას ვგულისხმობ: დასკვნა შეიძლება დავაჯამოთ შემდეგი პრინციპით;

1. საქართველოსთვის ნეგატიური

2. საქართველოსთვის პოზიტიური

3. სამუშაო თემები

საქართველოსთვის ნეგატიური არის ის, რომ კომისიამ ჩათვალა, საქართველოს ფართომასშტაბიანი შეტევა იყო არაპროპორციული წინა დღეებში ოსთა და დაქირავებულ ბანდ ფორმირებათა პასუხისათვის.

დღეს რუსეთის საინფორმაციო მანქანა რათქმაუნდა არ ახდენს ამის პირდაპირ ფრაზირებას, არამედ გაიძახის, რომ ომი საქართველომ დაიწყო.

არაფერს საუბრობს დასკვნის დანარჩენ ნაწილებზე, რომელიც მთლიანად რუსებისთვის არის ნეგატიური. ტერიტორიების დაკავება, სხვა ტერიტორიებში სუვერენულ;ი სახელმწიფოს ტერიტორიის დაბომბვა, ეთნოწმენდა, ლტოლვილები, გადამწვარი სოფლები, სამხედრო აგრესია, უკანონოდ ტერიტორიების აღიარება, რომელიც საერთაშორისო სამართალს ეწინააღდეგება.

როგორც ვიცით დასკვნა გამოქვე ... კითხვის გაგრძელება »

კავკასია, სამეთვალყურეო პოსტი, მხატვარი ილია ზანკოვსკი (Ilya Zankovsky) 1890.

ირაკლი მარგველაშვილი – Irakli Margvelashvili

მსოფლიო სივრცე და საქართველო

Тот, кто правит Восточной Европой, владеет Сердцем земли;
Тот, кто правит Сердцем земли, владеет Мировым Островом (Евразией);
Тот, кто правит Мировым Островом, владеет миром.

Харольд МакКиндер

ჩვენი სტატიის დასაწყისში მითითებული ხაროლდ მაკკინდერის ასე ვთქვათ, აფორიზმი მეოცე საუკუნის დასაწყისში გაჩნდა. ეს აფორიზმი სწორედ ხაროლდ მაკკინდერს ეკუთვნის, რომელიც მის დოქტრინაში – ”დედამიწის გულისგული” გაიშალა.

შეიძლება ითქვას, რომ ”მსოფლიო თანამედროვე იმპერიის” შექმნის ორი მცდელობა აახსოვს მსოფლიოს. პირველად შეიძლება ჩაითვალოს ნაპოლეონის მოღვაწეობა, რომელიც ცდილობდა მთელი ევრაზიის დაპყრობით თავისი იმპერიის შექმნას და შესაბამისად მსოფლიო ბატონობას, რომელიც მარცხით დასრულდა.

მეორე ”მსოფლიო თანამედროვე იმპერიის” შექმნის მცდელობა მესამე რაიხს ჰქონდა, რომელიც ასევე მარცხით დასრულდა. მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ჩამოყალიბებული გეოპოლიტიკური სივრცის არსებობა 1991წ. დეკემბერში დასრულდა. დასრულდა საბჭოთა კავშირის ... კითხვის გაგრძელება »

გორდა – ვახტანგ ჭაბუკიანი; Gorda – Vakhtang Chabukiani.

ვახტანგ ჭაბუკიანი -Vakhtang Chabukiani (1910 – 1992)

Мое личное знакомство с творчеством хореографа Тамаза Вашакидзе произошло в далекой от Грузии республике Марий Эл. На сцене Государственного театра оперы и балета имени Эрика Сапаева юные артисты, едва окончившие школу, исполняли одноактный спектакль "Многоголосие” на музыку Гоги Дзодзуашвили для мужского хора со стихами Рати Амаглобели. Спектакль, поставленный Вашакидзе, порождал множество ассоциаций – от библейского сюжета взаимоотношений Иешуа с апостолами до вечной темы: учитель и ученики.

Мало кому неведома отчаянная грусть о том, что при жизни учителей нам не хватало мудрости постичь все их заветы. Пластическая притча Вашакидзе – об этом.

Свойственная хореографу грузинская метафоричность отвергает конкретику факта, но неслучайно разговор после премьеры (спустя почти три года он не стерся из памяти) вышел на воспоминания о Вахтанге Чабукиани, учителе Тамаза Вашакидзе. Нынешний год – год столетия выдающихся танцовщиков: Галины Улановой и Татьяны Вечесловой, Константина Сергеева и Вахтанга Чабукиани. Утверждая перечень юбилейных дат, которые будут отмечены государствами-членами ЮНЕСКО в 2010 – 2011 годах ... კითხვის გაგრძელება »

ავტოპორტრეტი მაიმუნთან, 1938.

სრული სახელი: Magdalena Carmen Frida Kahlo y Calderón.

დაიბადა: 6 ივნისი, 1907.

კოიოაკანი, მექსიკა.

გარდაიცვალა: 13 ივლისი, 1954.

მეხიკო
ეროვნება: მექსიკელი.

სფერო: ფერწერა.

მიმდინარეობა: რეალიზმი, სიმბოლიზმი, სიურრეალიზმი.

პარტნიორები: დიეგო რივერა.

მასზე გავლენა მოახდინა: მექსიკელ ინდიელთა კულტურა.

მან გავლენა მოახდინა: ფემინიზმი.

ფრიდა კალო (Frida Kahlo; დ. 6 ივნისი 1907, კოიოაკანი, მექსიკა ― გ. 13 ივლისი 1954, მეხიკო, მექსიკა) — მექსიკელი ფერმწერი, მისი ქვეყნის თვითმყოფადი კულტურის რეალიზმის, სიმბოლიზმისა და სიურეალიზმის კომბინირებულ სტილში ასახვით; კომუნისტური აქტივისტი, მექსიკელი მიურალისტისა და კუბისტი მხატვარი დიეგო რივერას მეუღლე.

    ბიოგრაფია,
მაგდალენა კარმენ ფრიდა კალო ი კალდერონი (ესპ. Magdalena Carmen Frieda Kahlo y Ca ... კითხვის გაგრძელება »

მხატვარი ფრიდა კალო, ”მოსე” (შემოქმედების ბირთვი) 1945 წ.

                        მოსე (შემოქმედებითი ბირთვი), ფრიდა კალო, 1945 წ.

ამ არაჩვეულებრივად საინტერესო და ღრმა შინაარსის ნამუშევარში წარმოჩენილია კაცობრიობის ისტორია.

მზე, ნახატის ცენტრალური ფიგურა უანგაროდ უგზავნის თავის სხივებს და სითბოს კაცობრიობას… ხოლო სამყარო, თავისი ძლიერი ხელებით, სათუთად იხუტებს მას.
სურათის ზედა პლანზე, ცენტრში გამოსახულია მზე – დედამიწაზე სიცოცხლის უმთავრესი წყარო, რომლის სხივებში ხორციელდება უმთავრესი მოვლენა დედამიწაზე – შემოქმედება – სიცოცხლის ჩასახვა, რაც არის დასაბამი კაცობრიობის ისტორიისა.

ეს ნაჩვენებია კაცობრიობის ერთერთი უთვალსაჩინოესი წარმომადგენლის, უდიდესი რეფორმატორისა და ფილოსოფოსის, უბადლო ლიდერისა და ახალი რელიგიის მამამთავრის – მოსეს მაგალითზე.

სურათის ცენტრში მოთავსებულია ბავშვის ჩანასახი საშოში, რომლის გვერდებზე ზემოთა მხრიდან დახატულია კვერცხუჯრედის განაყოფიერება, ხოლო მის ქვემოთ პატარა მოსე, რომელიც ნილოსის ტალღებზე, კალათაში წევს …და ზეციდან ჩამოდის წვეთები, როგორც მადლი და ეფინება მოსეს.

ასე, ამ გზით მ ... კითხვის გაგრძელება »

    დაგნი იუელი (1867 – 1901).

ახალგაზრდა ვაჟმა მძინარე ქალს რევოლვერი ესროლა და ვიდრე თავს მოიკლავდა, სამი წერილი დაწერა, ერთში მოკლულის ქმარს მიმართავდა, მეორეში – ვაჟიშვილს, მესამე კი მასპინძლისადმი მობოდიშებას წარმოადგენდა. ამ ყველაფერს მოკლულის 5 წლის ვაჟი უყურებდა…

თბილისს არც უცხოელი სტუმრები უკვირდა და არც მკვლელობები, მაგრამ ამ შემთხვევამ ყველა ააფორიაქა – მოკლული ახალგაზრდა და ძალიან ლამაზი ქალი იყო, რომელზეც ვეროპაში ლეგენდებს ჰყვებოდნენ.

მას დაგნი იუელი ერქვა, პოლონელი მწერლის და პოლონური მოდერნიზმის იდეოლოგის, სტანისლავ პშიბიშევსკის მეუღლე იყო და თავის თანამდროვე მხატვართა და მწერალთა მუზა: ედვარდ მუნკის, ავგუსტ სტრინდბერგის, კნუტ ჰამსუნის…

"სიყვარულის ქალღმერთი "_ ასე უწოდებენ ცნობილ ნორვეგიელ მწერალს, დაგნი იუველს. მწერალს, რომელმაც სახელი გაითქვა არა იმდენად თავისი შემოქმედებით, რამდენადაც საინტერესო ცხოვრებით. ის იყო XIX საუკუნის ევროპული კულტურის უმნიშვნელოვანესი ფიგურა, მრავალი შემოქმედის შთაგონების წყარო, ფიქრისა და აზრის მიმცემი, მუზა.

(მათ შორის ყველაზე ცნობილია, ნორვეგიელი ექსპრესიონისტი მხატვარი, ედვარდ მუნკი, რომლის ტილოების უმრავლესობაზეც, სწორედ, დაგნი იუველია გამოსახუ ... კითხვის გაგრძელება »

სპარსელი მხატვრები, საქართველოს ხელოვნების მუზეუმი.

1)ჯამშიდის პორტრეტი, ბეგლარ აფშარ, XIX ს.

2)შაჰ ფატ-ალის პორტრეტი, უც ... კითხვის გაგრძელება »

მერაბ ბერძენიშვილი "კიდევაც დაიზრდებიან".

კიდევაც დაიზრდებიან
ალგეთს ლეკვები მგლისანი;
ისე არ ამოწყდებიან -
ჯავრი შესჭამონ მტრისანი.
თქვენი ჯერია, ბიჭებო,
ხელი დაიდოთ ხმალზედა,
თორემ ყორნები ძღებიან
წინაპართ ნაომარზედა.
ვაჟკაცნი, მთაში ნაზარდნი,
ომშიაც კი ნახვენ ლხინსა,
მტერსა მტრულად დახვდებიან,
მოკეთეს მოსჭამენ ჭირსა.

გეორგიევსკის ტრაქტატი (რუს. Георгиевский трактат) — 1783 წლის 24 ივლისს (4 აგვისტო) ციხე-სიმაგრე გეორგიევსკში (ჩრდ. კავკასია) დადებული "სამეგობრო შეთანხმება" რუსეთსა და გაერთიანებულ ქართლ-კახეთის სამეფოს შორის, რომლის მიხედვით ეს უკანასკნელი რუსეთის მფარველობის ქვეშ გადადიოდა.სექციების სია .
1

ისტორია .

ირანისა და ოსმალეთის მხრიდან მზარდი საშიშროება საქართველოს სახელმწიფოებრივ არსებობას საფრთხის ქვეშ აყენებდა. ქართლ-კახეთის მეფე ერეკლე II-ს ერთადერთ გამოსავლად რუსეთთან კავშირის გამყარება მიაჩნდა.

XVIII საუკუნის 80-იან წლებში მკვეთრად შეიცვალა რუსეთის მმართველი წრეების დამოკიდებულება საქართველოსადმი. მას შემდე, რაც რუსეთმა თავისი გავლენა ყირიმზე გაავრცელა და მისი საზღვრები თითქმის კავკასიონის ქედს მიებჯინა, საიმპერატორო კარს აშკარად გაუძლიერდა ინტერესი ამიერკავკასიისადმი.

თუკი აქამდე საქართველოს მეფეების თხოვნას კავკასიონის გადმოღმა ქვეყნების საქმეებში აქტიური ჩარევის შესახებ რუსი პოლიტიკოსები მაინცდამაინც დიდის ხალისით არ ეკიდებოდნენ, ახლა საწინააღმდეგო მდგომარეობა შეიქნა.

რუსეთის საგარეო პოლიტიკის მესვეურებმა დაიწყეს კავკასიის ზბით წინა აზიაში რუსეთის გავლენის გავრცელების გეგმების შედგენა. ამ გეგმებში ქრისტიანულ საქართველოს ერთ-ერთი უპირველესი ადგილი ეკავა. აქედან გამომდინარე, ერეკლე მეორის კარზე გაახშირეს სტუმრობა რუსმა მოხელეებმა, ელჩებ ... კითხვის გაგრძელება »

ერეკლე მეორე. მხატვარი ბორის ჯიმშირაული.

ევან გოთუა – Levan Gotua

…აღა-მაჰმად ხანს არ უყვარდა სარკე. უფრო მეტიც – ეჯავრებოდა. თავის დამანჭულ სახეს ვერ იტანდა. როდესაც არ უმზერდა, სხვაგვარად გრძნობდა თავს, გოროზად, თავნებად, მედიდურად… სარკიდან კი ჩია საჭურისი ეტოლებოდა და გულს უმღვრევდა.

… ახლა კი უსათუოდ, ისიც საჯაროდ, უნდა ჩაეხედა სარკენში. ამას მოითხოვდა წესი რამლის ყრისა. ყაჯარი დიდად მორწმუნე იყო, მებრძოლი მაჰმადიანი, ნამაზის შესრულების ფრიადი მოერთგულე. ამასთან ერთად, არანაკლები ცრუმორწმუნეც, როგორც თითქმის ყველა საჭურისი. სხვადასხვა ნიშნის ამჩემებელი და უყოყმანოდ დამჯერი.

ახლა, კავკასიაში, დიდ ლაშქრობის წინ აბა რამლის ყრისა და ბედის წინასწარი ჭვრეტის გარეშე რას დადგებოდა. სალაშქრო და სახვანჯო ყველაფერი რომ მოითავა, ახლა მერამლენი, ვარსკვლავთმრიცხველნი, მკითხავ-დერვიშნი და მუცელმოგვნი შეჰყარა… ერთი სიტყვა უბრძანა.

- რა მელის?

- სარკეში ჩახედვა ინებე, ქვეყნის მბრძანებელო! თვალი საკუთარ თვალს გაუყარე – ისე გვიბრძანე! მომავლის გეზი მოგვეც! – თითქმის ერთხმად, აქეთ-იქიდან ჩურჩულით შეჰბედეს თავმოყრილებმა.

აღა-მაჰმადს მისტიური თრთოლვა აუვარდა, სარკეს ხელი სტაცა. ჯერ ნახევართაღედად გადმოსულ ჩარდახს შეჰხედა, მერმე ცასა და მზეს უწვდინა თვალი. დამწვარი ბეწვის მჭახე ღრჩოლვა მოსწვდა… ... კითხვის გაგრძელება »

                     ერეკლე II – Erekle II.

ნიკო ლომოური – Niko Lomouri

ნიკო ლომოური – წინაპართა აჩრდილნი

უძველეს დროიდან მოკიდებული ლეკები და ქართველები ერთმანეთის მეზობლად ცხოვრობდნენ. სამწუხაროდ, საქართველოსა და დაღესტნის ბუნებას შორის დიდი განსხვავება სუფევდა. ეს განსხვავება ბუნებისა, რაღა თქმა უნდა, თავის შესაფერ გავლენას მოახდენდა მცხოვრებლებზედაც. ბუნება მხოლოდ საძირკველსა ჰყრის ეროვნული ხასიათისას; ამ ხასიათს ავითარებს, სხვადასხვა თვისებათა და მიდრეკილებათ ანიჭებს ისტორიული გარემოებანი.
ბუნებაზე უფრო უმეტესად განირჩევიან ერთმანეთისაგან ისტორია საქართველოსი და დაღესტნისა. ლეკები მუდამ ცხოვრობდნენ უზარმაზარ მთებში, კარჩაკეტილ და შეუვალ ხეობათა შორის.

არა თუ დაუპატიჟებელი მტერი, არამედ სასიამოვნო და სასარგებლო სტუმარიც კი ვერ პოულობდა ამ ღარიბი და მწირი ქვეყნის გზასა და კვალსა.
საქართველო სრულიად სხვაგვარ ქვეყანას წარმოადგენდა! იგი მდებარეობდა დიდ საქვეყნო გზაზე; ამის გამო მსოფლიო ისტორიულ ასპარეზზე არ გამოსულა არც ერთი მძლავრი, შესანიშნავი ერი, რომელიც კი თავის სიცოცხლის ჟამს ასცდენოდა ამ გზასა. ქრისტეს წინადვე ქართველებმა შეჰქმნეს თავიანთი ეროვნული განათლება.

ამ განათლებას ქრისტიანობამ წმიდა კაცთმოყვარული მადლი მოჰფინა. ქართველები ძველ დროშივე მტკიცედ დაადგნენ წარმატებისა და განვითარების გზა ... კითხვის გაგრძელება »

მუხრან მაჭავარიანი დაიბადა სოფელ არგვეთაში, საჩხერის რაიონში 1929წლის 12 აპრილს.
1954 წელს დაამთავრა თსუ-ის ფილოლოგიური ფაკულტეტი.
1963 – 64 წლებში იყო ჟურნალ „პიონერის" მთავარი რედაქტორი.
1967 – 82 წლებში ჟურნალ „დილის "მთავარი რედაქტორი.
1982 წლიდან ალმანახ „საუნჯის" მთავარი რედაქტორია.

პირველი ლექსები 1952 წელს გამოაქვეყნა, პირველი წიგნი „ლექსები" – 1955წ.
1958 წელს გამოვიდა პოეტის 2 კრებული – „წითელი მზე და მწვანე ბალახი" და „სიჩუმე უშენოდ", რომელიც რუსულად თარგმნა ე. ევტუშენკომ.

ამ კრებულისათვის მ. მაჭავარიანს მიენიჭა ახალგაზრდობისა და სტუდენტთა VII მსოფლიო ფესტივალის ლაურიატის წოდება 1959წ. მომდევნო კრებულები „ლექსები, პოემა" დაიბეჭდა 1962წ. „იარონ" – 1970 წელს; „თქვი" – 1971წ.; „ვინც იყო, იგი რომ არა…" – 1973 წ.; „დუმილი რეკავს" – 1974წ.; „ლექსები" – 1976წ.; „ერთტომეული" – 1979წ. ... კითხვის გაგრძელება »