ბავშვობა გაატარა არც თუ ისე დიდ ქალაქ შარლერუაში. ცხოვრება საკმაოდ რთული ჰქონდა. 1912 წელს დედამისმა თავი დაიხრჩო მდინარე ცამბრეში, რამაც დიდი შტაბეჭდილება მოახდინა მომავალ მხატვარზე.

ორი წელი მაგრიტმა ისწავლა ბრიუსელის ხელოვნების სამეფო აკადემიაში, რომელიც 1918 წელს დატოვა. ამ დროს მან გაიცნო ჟორჟეტა ბერგერი, რომელზედაც იქორწინა 1922 წელს და გაატარა მთელი თავისი ცხოვრება 1967 წლამდე.

მაგრიტი მუშაობდა აფიშებისა და რეკლამების მხატვრად ქაღალდის ქარხანაში 1926 წლამდე, სანამ ბრიუსელის გალერეა "სენტომ" არ მისცა მას სრული უფლება მთლიანად მხატვრობაში ჩართულიყო.

1926 წელს მაგრიტი ქმნის თავის პირველ სიურეალისტურ ნახატს "დაკარგული ჟოკეი", რომელსაც თვლის პირველ წარმატებულ ნახატად ამ სტილში.

1927 წელს აკეთებს თავის პირველ გამოფენას. კრიტიკოსები თვლიან მას არაწარმატებულად და მაგრიტი ჟორჟეტასთან ერთად მიემგზავრება პარიზში, სადაც ეცნობა ანდრე ბრეტონს და შედის მის სიურეალისტურ რგოლში. ამ გაერთიანებაში მაგრიტმა არ დაკარგა თავისი ინდივიდუალურობა, მაგრამ ამ გაერთიანებაში შესვლა დაეხმარა მაგრიტს თავისი სტილი შეექმნა, რითიც იცნობა მისი ნახატები.

მხატვარს არ ეშინოდა შეკამათებოდა სხვა სიურეალისტებს: მაგალითად, მაგრიტი უარყოფითად არის განწყობილი ფსიქოანალიზთან და მით უფრო მის ხელოვნებაში გამოვლენასთან. მართლაც, მისი შემოქმედება არაა იმდენად ფსიქოლოგიური, რამდენადაც ფილოს ... კითხვის გაგრძელება »

Dinu Lipatti – 2 December 1950) was a Romanian classical pianist and composer .

Lipatti was born in Bucharest into a musical family: his father was a violinist who had studied with Pablo de Sarasate and Carl Flesch, his mother a pianist. For his baptism, which occurred not shortly after birth as is usual, but when Lipatti was old enough to play the piano, the violinist and composer George Enescu agreed to be his godfather. Lipatti played a minuet by Mozart at his own baptism.

He studied at the Gheorghe Lazăr High School, while undergoing piano and composition studies with Michel Jora for three years. He then attended the Bucharest Conservatoire, studying under Florica Musicesco, who also taught him privately.[1] In June 1930, the best pupils at the Conservatoire gave a concert at the Bucharest Opera, and the 13-year old Lipatti received a huge ovation for his performance of the Grieg Piano Concerto in A minor.

In 1932 he won prizes for his compositions: a Piano Sonatina, and a Sonatina for Violin and Piano. That year he won a Grand Prize for his symphonic suite Les Tziganes.[1]

He entered the 1933 Vienna International Piano Competition but finished second, because the jury considered him too young. This led to Alfr ... კითხვის გაგრძელება »

Пау (Пабло) Казальс.

Па́у Каза́льс-и-Дефильо́ (кат. Pau Casals i Defilló; 29 декабря 1876, Вендрель, провинция Таррагона — 22 октября 1973, Сан-Хуан, Пуэрто-Рико) — каталонский виолончелист, дирижёр, композитор, музыкально-общественный деятель.Содержание 

Биография

Ученик Х. Гарсиа (виолончель), Т. Бретона (композиция) и Х. Монастерио (камерный ансамбль). С 1901 гастролировал во многих странах мира (в 1905—1913 — ежегодно в России как солист и в ансамбле с С. В. Рахманиновым, А. И.Зилоти, А. Б. Гольденвейзером).

С 1905 участник фортепианного трио (с А.Корто и Ж.Тибо). Организатор первого в Барселоне симфонического оркестра (1920, дирижёр до 1936), Рабочего музыкального общества (руководил в 1924-1936), музыкальной школы, музыкального журнала и воскресных концертов для рабочих в Каталонии.

Активно помогал республиканцам во время Гражданской войны 1936-1939. В знак протеста против франкистского режима в Испании, а также против политики невмешательства со стороны ведущих европейских государств, Казальс отказывается от широкой концертной деятельности. После падения Испанской республики (1939) он эмигрирует во Францию, а с 1956 живёт в Сан-Хуане (Пуэрто-Рико), где основывает симфони ... კითხვის გაგრძელება »

Артур Шнабель (нем. Artur Schnabel, 17 апреля 1882, Липник, близ Бельско-Бяла — 15 августа 1951, Аксенштайн на Люцернском озере) — австрийский пианист, педагог, композитор, один из величайших исполнителей XX в.

Из еврейской семьи. Родился в Галиции (сегодня — Польша). С 7-летнего возраста учился игре на фортепиано в Вене у Теодора Лешетицкого (учитель сказал ученику: Ты никогда не будешь пианистом. Ты будешь музыкантом). Затем Шнабель учился у О. Мандычевского, одного из ближайших друзей Брамса; однажды Шнабель слушал исполнение и самого Брамса, игравшего свой Первый фортепианный квартет.

С 1900 г. выступал в Берлине как профессиональный пианист. Тогда и сложился его репертуар: Бах, Моцарт, Бетховен, Франц Шуберт, Роберт Шуман, Брамс. Между тем собственные сочинения Шнабеля целиком относились к атональной музыке.

Гастролировал в США, России, Великобритании, Испании. С 1925 преподавал в Берлинской Высшей школе музыки. Многократно выступал в ансамблях с Пабло Казальсом, Карлом Флешем, Хиндемитом (как альтистом), Пьером Фурнье, Йожефом Сигети, Хуго Беккером, Григорием Пятигорским.

В 1933, после прихода Гитлера к власти, покинул Германию. Жил в Великобритании, Италии, с 1939 — в США (в 1944 получил американское гражданство). После ... კითხვის გაგრძელება »