ძარცვავდა; ზოგიერთის სიტყვით კი, უცხოელებს უტიფრად გაუშვერდა ხოლმე ფეხებს და, დამბანეთო, უბრძანებდა. იმ დროს, როცა უცხოელნი სკირონის ფეხების ბანას შეუდგებოდნენ, ქუსლს ჰკრავდი და შეუბრალებლად ზღვაში ჰყრიდა მათ.

მეგარელი ისტორიკოსები არ ეთანხმებიან ამ გადმოცემას, სიმონიდეს სიტყვით რომ ვთქვათ, ომს უცხადებენ ძველთაძველ ამბებს და ამბობენ: სკირონი არც ავაზაკი და არც ასეთი ურცხვი ვინმე იყოთ; პირიქით, იგი ყაჩაღთა დამსჯელი და კეთილშობილი ხალხის მოყვარე და მეგობარი გახლდათო. ვაკე ბერძენთა შორის უწმინდეს კაცად ითვლებოდა; სალამინელ კიქრევსს ღვთაებრივი პატივი აქვს ათენელებში; ხოლო პელევსისა და ტელამონის ვაჟკაცობა ყველასათვის ცნობილია.

სკირონი კი იყო კიქრევსის სიძე, ევაკეს სიმამრი და პაპა პელევსისა და ტელამონისა, რომლებიც სკირონისა და ქარიკლოს ასულ ენდეიდისაგან წარმოიშვნენ. ყოვლად შეუძლებელია, წარჩინებული ვაჟკაცები გავარდნილ არამზადას დანათესავებოდნენ და მასთან გაეზიარებინათ ის, რაც ყველაფერზე წმინდა და ძვირფასია ადამიანისთვისო. თეზევსმა, როგორც მეგარელი ისტორიკოსები დაასკვნიან, სკირონი მაშინ კი არ მოკლა, როცა პირველად მიდიოდა ათენში, არამედ უფრო გვიან, მეგარელთა ხელში მყოფი ელევსინის აღების დროს, როცა არქონტი დიოკლე მოატყუა. აი, ისეთი წინააღმდეგობებია სკირონზე გადმოცემულ ამბებში".

აქ, კორინთოსკენ მიმავალ გზასთან, შემაღლებულზე, ცალ მუხლმოყრილი დიდი ყაჩაღი სკირონი ფართო მშვილდივით მორკალულიყო, წელსზევით შიშველს, ქვური კუნთები ამობურცვოდა და თხასა სწველიდა. მაღალი კლდიდან ძალიან ქვემოთ, ზღვა მოჩანდა და ზევით კიდევ – ცა ჭახჭახებდა, რომელი იყო უფრო ლურჯი...

ვერცხლისფერ კლდეზე კი ავად სახელგავარდნილი ყაჩაღი უშნოდ ჩალიჩობდა დედაკაცურს – რა ექნა იმასაც, ადამიანი იყო ისიც, საკვები უნდოდა. არადა, მთელ გრძელ სამ ცუდ დღეს მოგზაურთაგან არავის ჩაუვლია, სკირონის შიშით, ზღვით მიმოსვლას ამჯობინებდნენ.

როგორც იქნა და, გაიმართა, მხრები გაშალა.

ფრინველთა ფრენის მეცნაური, ცას აჰყურებდა ახლა, მაგრამ ის – სხვა რომ იყო აქა, მიწაზე: რბილად გამოძერწილი ხაზებით ტან-ყელ ლამაზად დარკალული, მაგრამ მკვეთრნისკარტა და უშნოფეხება, და მაინც რაღაცნაირი ამაყი სიმსუბუქით მიმომავალი; და სულ სხვა რამ იყო იქ, მაღლა, ცაში: ერთ გრძელ და გამჭოლ ნისკარტად გადაქცეული, ისარივით რომ მიაპობდა ხოლმე ზემოთურა ჰაერს, - აი ის წერო ჯერ არსად ჩანდა და პურსდანატრულმა სკირონმა ხელისგულები შემოაჭდო რძიან ქოთანს, აქ, მღვიმის გარეთ, მერამდენედ დაბადებულს უკვე, რძითა და პურით უნდა ერჩინა ჟამი-ჟამ ძმი მოშიებული სტომაქი და თავი. მაგრამ სად ჰქონდა ახლა პური, რა ხანი იყო, აღარ ეგემნა...