12:28 ნადირობის მომზადების პროცესში მიღებული სავალდებულო აკრძალვები ქართულ მითოსში | |
ქართულ მითოსსა და რელიგიურ წარმოდგენებში ნადირობა "წმინდა საქმედ” არის მიჩნეული, ჯიხვი, ირემი,არჩვი, შველი კი – "წმინდა ნადირად”. ხევსურული მასალის მახედვით, ნადირობას "მხოლოდ ჯიხვზე” ნადირობას უწოდებდნენ, მონადირედ კი მხოლოდ იმ ადამიანს მიიჩნევდნენ, რომელიც ჯიხვებს ხოცავდა, ხოლო, ვინც სხვა ცხოველებზე, დათვზე, მგელზე, მელაზე ნადირობდა, მასზე ხევსურები ამბობდნენ: "ეს ბიჭობა არისო და არა ნადირობაო”. სანადიროდ წასვლამდე მონადირე გარკვეული სახის აღკვეთებს იცავდა, რასაც მისთვის ხელი უნდა შეეწყო იღბლიან ნადირობაში. სვანური ეთნოგრაფიული მასალის მიხედვით, მონადირეს ეკრძალებოდა სანადიროდ წასვლა იმ შემთხვევებში, თუ ხევსურეთში მონადირეს ეკრძალებოდა მეუღლესთან ურთიერთობა, დედათწესიანი ქალების ნავალზე სიარული. თუ ოჯახის წევრს დედათწესი ჰქონდა ან მშობიარე იყო, მონადირე არც მაშინ წავიდოდა სანადიროდ. გამგზავრების წინ აუცილებელი იყო ტანის დაბანა. სიწმინდის დაცვის ამგვარი ნორმები დაფიქსირებული იყო რაჭის ტრადიციულ ყოფაშიც. მონადირე სანადიროდ წასვლის წინ ცოლს არ გაეკარებოდა და საერთოდ, ერიდებოდა დედაკაცს, განსაკუთრებით დედათცესისა და ორსულობის დროს. | |
|