ლანდები მოითხოვენ გაცილებით მეტ სისხლს, ვიდრე ყველაზე ბოროტი სახელმწიფო ან ხელისუფლება. მერაბ მამარდაშვილი
„მერაბ მამარდაშვილი გულადი კაცი იყო. სახალხო ფრონტის ყრილობაზე, როცა ფილარმონიის დარბაზი ჰგავდა გლადიატორთა ბრძოლას, მერაბმა გაბედა და თქვა: – უპირველესი არის ჭეშმარიტება! საპასუხოდ უყვირეს: სამშობლო! და მაშინვე მთელი დარბაზი ისევ ლანდებში გადააგდეს. დაიმსხვრა სოციალისტური ლანდები და შეიქმნა ეროვნული ლანდები" – ელდარ შენგელაია.
მერაბი გორში, სამხედრო მოსამსახურის ოჯახში დაიბადა. ოთხი წლის იყო, როდესაც ლენინგრადში გადავიდნენ, რადგან მამა სამხედრო აკადემიაში სწავლობდა. სკოლაში კი ვინიცაში შევიდა. ომი რომ დაიწყო, მამა ფრონტზე წავიდა, ოჯახი საქართველოში დაბრუნდა და მერაბმა თბილისის მე-14 სკოლაში გააგრძელა სწავლა.
1949 წელს ოქროსმედალოსანი მოსკოვის უნივერსიტეტის ფილოსოფიის ფაკულტეტზე ჩაირიცხა. 1957 წელს, ასპირანტურის დამთავრების შემდეგ, მუშაობა დაიწყო ჟურნალში «Вопросы философии». პირველი სტატია 1958 წელს გამოაქვეყნა. 1961- 66 წლებში პრაღაში მუშაობდა ჟურნალ «Проблемы мира и социализма» რედაქციაში.
1962 წელს მოსკოვში დაიცვა საკანდიდატო დისერტაცია, 1970-ში სადოქტორო დისერტაცია, 1972 -ში პროფესორობა მიენიჭა. 1975-80 წლებში ლექციებს კითხულობდა მოსკოვის უნივერსიტეტში, კინემატოგრაფიის ინსტიტუტსა და
... კითხვის გაგრძელება »
"სიტყვა ეროვნულობა ბევრს ღიმილსა ჰგვრის, – არ ესმით და არა აქვთ გაცნობიერებული მისი მნიშვნელობა. ეს ის ხალხია, რომელთა წყალობით მიმბაძველობამ წალეკა ყველაფერი. დღეს მსოფლიო ერთ ხმაში მღერის, მძვინვარებს უსახური, უღიმღამო ხელოვნების გაფეტიშება, განსაკუთრებით ჩვენში. ეს მწარე შეცდომა წარმოჩნდება მაშინ, როცა ამერიკელი თუ იაპონელი მომღერლისგან "შევისწავლით” ხასანბეგურასა და ჩაკრულოს, როგორც "უნიკალურს”, უცხოეთიდან შემოტანილსა და ვაგლახ, აღარ გვეცოდინება, რომ ის ოდესღაც თავად გავაჩუქეთ”.
"უდიდესი კულტურაა, რომ ისეთი ტრადიცია გაგვაჩნია, რომელიც დღემდე მოვიდა, რომელმაც დღემდე მოგვიყვანა. სიტყვა ტრადიცია ზოგიერთებს ღიმილს გვრის, რადგან წარმოდგენა არ აქვთ, რა არის ეს. შეიძლება ტრადიციაში ბევრი რამ უხეში იყოს, რომელიც, ცხადია, უნდა გაქრეს. ოცდამეერთე საუკუნეა და მას თავისი მოთხოვნილებები აქვს, მაგრამ სიყვარული კაცთა, სიყვარული მეგობრის, სიყვარული საერთოდ, რაც ჩვენ ტრადიციაში ღრმად დევს – ამის დაკარგვა ხომ დანაშაულია!..”
"საქართველოში ხელგაწვდილი ქართველი კი არ ცხოვრობდა, არამედ ცხოვრობდნენ ვაჟკაცი, სულით ამაღლებული და კეთილშობილი კაცები და ქალბატონები, ამაყი და არსით მშვენიერი გოგონები და ჭაბუკები. სწორედ ამას უნდა მოვუბრუნდეთ, რადგან ხელგაწვდილ ქარ
... კითხვის გაგრძელება »
"მხატვარი ყოველგვარ ვითარებაში თავისი ერის შვილად რჩება, – ის ქართველია თავისი ტემპერამენტით, ქალთან რაინდული დამოკიდებულებით, მამაკაცთა ვაჟკაცობისთვის ხოტბის შესხმით, ადამიანის ყოფაში ბუნების როლის გააზრებით – რაც გამოვლენილია მის ყველა მემორიალურ კომპოზიციაში გრანდიოზული ლანდშაფტის ჩართვით, ს. ზაქარიაძის საფლავის ქვასა (1974) და კომპოზიციაში "შემოდგომა” (1978) ყურძნის მტევნის სიმბოლოს გამოსახვით; ამასვე ავლენს მონუმენტური გააზრება ცხოველების სახეებისა – ცხენების და არწივების…
კიდევ ერთხელ მინდა მივაპყრო ყურადღება ერთი და იმავე კომპოზიციის გამეორებას "ადამსა და ევაში” და რელიეფებში "სიყვარული” და "მუსიკის დაბადება”, რაც ზოგადსაკაცობრიო საწყისთა პრიორიტეტებზე მეტყველებს, და რომელთან მიმართებაშიც ეროვნულია ამ არსის გამოვლინების ფორმა.
ამიტომაც არის, რომ ქართველი კაცი მოქანდაკის ქმნილებაში მომეტებული სიმძაფრით გრძნობს რაღაც თავისას, თანახმიერს, მშ
... კითხვის გაგრძელება »
მერაბ ისიდორეს ძე ბერძენიშვილი დაიბადა 1929 წლის 10 ივნისს თბილისში. 1956 წელს დაამთავრა თბილისის სამხატვრო აკადემია (ხელმძღვანელი პროფ. ნ. კანდელაკი). ეწევა პედაგოგიურ მოღვაწეობას აკადემიაში. 1988 წლიდან _ პროფესორი.
ძირითადად მუშაობს მონუმენტური ქანდაკების დარგში. მის ნამუშევრებს ახასიათებს ფორმების დინამიზმი, გამომსახველი პლასტიკურობა, შინაგანი დრამატიზმი. ძირითადი ნამუშევრებია: "რუსთაველი” (თაბაშირი, 1956, სადიპლომო ნაშრომი, კ. მარქსის სახ. საჯარო ბიბლიოთეკა), "რუსთაველი” (ბრინჯაო, 1966, მოსკოვი), ვახტანგ გორგასლის ძეგლის პროექტი (1958, II პრემია). მონუმენტები: დავით გურამიშვილი (თუჯი, 1965, თბილისი), გიორგი სააკაძე (ბრინჯაო, 1971, კასპი), მედეა (ბრინჯაო, 1968, ბიჭვინთის საკურორტო კომპლექსი), "მუზა” (ბრინაჯო, 1971, თბილისი), "კიდევაც დაიზრდებიან…” (ბრინჯაო, 1975, მარნეული, სსრკ სახელმწიფო პრემია, 1976), ლაოსის მეფის მონუმენტი (ბრინჯაო, 1975, ვიენტიანი, ლუანგ-პრაბანგი). სკულპტურული პორტრეტები: ქართველი ქალი (ხე, 1958, რამდენიმე პრემია; 1960 მსოფლიო ახალგაზრდობის ფესტივალის დიპლომი), ლადო ქოქიაშვილი (ბრინჯაო, 1958), კოტე მარჯანიშვილი (დურალუმინი, 1966, თბილისი, მეტროსადგური "მარჯანიშვილი”), "ილია ჭავჭავაძე” (ბრინაჯო, 1985, თბილისი), "ტიციან ტაბიძე” (ბრინჯაო, 1994),
... კითხვის გაგრძელება »
- შევარდნაძის ეპოქაში იყო მერაბ მამარდაშვილზე საუბარი, ვთქვათ, მისი "მოშინაურების” მცდელობა, თუნდაც მაშინ, როცა ერნსტ ნეიზვესტნის ცნობილი ძეგლი დადგეს. დღეს მამარდაშვილზე ნაკლებად საუბრობენ, როგორ ფიქრობთ, რატომ? მამარდაშვილი აქცენტს პიროვნების პასუხისმგებლობაზე, ისტორიის გააზრებასა და შეფასებაზე, ამავე ისტორიაში "ჩართულობაზე” აკეთებდა, რამდენადაა ჩვენი საზოგადოება დღეს "ჩართული” ისტორიაში?
- სწორედ მამარდაშვილი ამბობდა, თუ დასკვნები და გამოცდილება არ გამოვიტანეთ, შემდეგი წელი 1987 კი არ იქნება, არამედ – 1937 წელიო. საუბარი იმაზე კი არ არის, 30 მილიონი კაცი დახვრიტეს, თუ 3 კაცი მოკლეს. ლაპარაკია გარკვეულ სიტუაციაზე, სადაც არის "შეთქმულების თეორია”, სწორედ იქაა 37 წელი. ეს კონსპიროლოგიური მომენტი ნებისმიერ ელიტას ახასიათებს, უფორმო მასისგან რაღაცას გაკეთებას რომ ცდილობს…
როცა მამარდაშვილი ლაპარაკობდა ისტორიაზე, გულისხმობდა რაღაც ისეთს, რაც მარადიულია, მეტაფიზიკურია, გულისხმობდა იმას, რაც ისტორიის საფუძველში დევს. ისტორიას მამარდაშვილისთვის ორი ძირი ჰქონდა – ანტიკური და ქრისტიანული. ანტიკურში ის გულისხმობდა თავისუფლების იდეას
... კითხვის გაგრძელება »
გივი მარგველაშვილი – "მერაბ მამარდაშვილი იმ დროს ჯერ არშემდგარი მწერლის თვალთახედვით”
გერმანულიდან თარგმნა გიორგი მაისურაძემ
ბოლოსკენ მაინც მინდა გიამბო ერთი შემთხვევის შესახებ, რომელიც უკანასკნელად თბილისში მქონდა და რომელიც ყველაზე სასიამოვნო გამოცდილებათა რუბრიკაში შესატანია, რაც კი ოდესმე გადამხდენია. ეს იყო შეხვედრა ერთ ქართველთან, რომელიც მე ვაკუშმა ფილოსოფიის ინსტიტუტელ კოლეგად და მისთვის ერთობ სათაყვანებელ მეგობრად დამისახელა.
"სერგო, თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ, – მითხრა მან, – რამხელა სიხარულია ჩემთვის იმ მართლაც ცოტაოდენ ადამიანთა რიცხვს რომ მივეკუთვნები, რომლებსაც მერაბი თავისი გამორჩეული ყურადღებით ეპყრობა და ისევ და ისევ თავისთან პატიჟებს, რათა მათ სხვადასხვა რამეზე ესაუბროს.
ისაა პირველი რანგის ფილოსოფოსი და რომ არ ვიცოდე თქვენ აქ როგორ უხალისოდ ეკიდებით ვინმეს გაცნობას, სიამოვნებით წარგადგენდით მასთან. მე ამის შემდეგაც არ გადავუხვიე ჩემი პრინციპიდან – ვაკუშის გარდა, არავინ ახლოს არ მომეკარებინა, ასე რომ, პირადად არც ბატონი მერაბი გამიცვნია.
მაგრამ რადგანაც ვაკუში არ მოეშვა მასზე ამბების მოყოლას – მას აღმიწერდა, როგორც ფილოსოფოსს, რომელიც, თავისუფალი აზროვნების გამო, მოსკოვში ყველა სამსახურიდან მოიცილეს და რომელმაც თავშესაფარი თბილის
... კითხვის გაგრძელება »
ეს ინტერვიუ მერაბ მამარდაშვილმა გარდაცვალებამდე რამდენიმე თვით ადრე მისცა ფრანგ ჟურნალისტს ან შევალიეს. იგი გულის შეტევით გარდაიცვალა, როცა მოსკოვიდან თბილისში მოემგზავრებოდა. ეს დიდი ქართველი ფილოსოფოსის ბოლო ინტერვიუა…
90-იანი წლების სტუდენტები მის არც ერთ ლექციას არ ვაცდენდით. ეს ალბათ უფრო ინტუიციით ხდებოდა, ახალგაზრდა ადამიანის ინტუიციით, რომელიც ჭეშმარიტებას მთელი გულით ესწრაფვის. და მაინც, ჩვენ ყველამ, უფროსებმაც და ახალგაზრდებმაც, ის შეცდომა დავუშვით, რაზეც მერაბ მამარდაშვილი გვაფრთხილებდა. იქნებ არც ახლა იყოს გვიან…
ინტერვიუ 1990 წლის 20 აგვისტოს მშფოთვარე თბილისში, საარჩევნო კანონის მიღებიდან რამდენიმე დღეში მის ბინაში შედგა. ეზოში სამშენებლო სამუშაოები მიმდინარეობდა და ისეთი ხმაური იყო, იძულებული გავხდით, რამდენჯერმე შეგვეწყვიტა საუბარი.
ან შევალიე: გვიამბეთ ახლა სად ასწავლით, რა თემებზე კითხულობთ ლექციებს ან უფრო ფართოდ – რას იკვლევთ ამჟამად?
მერაბ მამარდაშვილი: მოსკოვში, როგორც ამბობენ ხოლმე, "გასტროლებზე” მივდივარ, რადგან თბილისში ვცხოვრობ და ვმუშაობ. იქ მეგობრების და იმ ადამიანების მიწვევით მივემგზავრები, ვისაც ჩემი ნაშრომები აინტერესებს, მაგალითად – კინემატოგრაფიის ინსტიტუტსა და ფილოსოფიის ინსტიტუტში. თბილისში ვკითხულობ ლექციე
... კითხვის გაგრძელება »
ამ ხალხს მაშინ გვახარიასთვის არ ეცალა. ჯერ სხვა, მართლაც რომ ჭკვიანი ხალხისთვის უნდა გაეტეხათ სახელი. რობერტ სტურუასა და სერგო ფარაჯანოვს მალე მერაბ მამარდაშვილს მიაყოლებენ. ფილარმონიაში, "სახალხო ფრონტელთა” ყრილობაზე, სადაც მამარდაშვილი არ ისურვებს ილაპარაკოს ის, რასაც უმრავლესობა ქადაგებს – იტყვის, ჭეშმარიტება უფრო მაღალი ცნებაა, ვიდრე პატრიოტიზმიო… მას დარბაზიდან გააძევებენ – ხმაურით, სტვენით, გინებით.
იგი გავა და თავის საყვარელ ჩიბუხს გააბოლებს.
მერე ბატონი გურამ პეტრიაშვილი, ისევ და ისევ მწერალთა კავშირის გაზეთში, ქართული ენის ცოდნას დაუწუნებს და "აი იას” სწავლებას დაუწყებს.
"თქვენ ხომ შეგიძლიათ საზღვარგარეთ წახვიდეთ, აქ რა გაჩერებთ?” – ვკითხე ერთხელ ჩემს საკუთარ სახლში (რომელიც ყველა "საზღვარგარეთს” მირჩევნია)… ტატა თვალჭრელიძემ მოიყვანა "კარგი ფილმების” სანახავად. ბევრი არჩია და ბოლოს მკითხა, არ მინდა ასეთი კინო, კარგი ვესტერნი მირჩევნიაო…
"მე რატომ უნდა წავიდე ვითომ? ეგენი წავიდნენ, თუ კარგია!” – ეს თქვა და იმის ახსნა დამიწყო, რომ არც იქაა სუფთა ჰაერი, სადაც მე "ვუშვებდი”. ჯონ ფორდის რომელიღაც ვესტერნის ყურებაში, რატომღაც ფრანგი მომღერალი დალიდა გაიხსენა. მისგან გავიგე პირველად, რომ დალიდასთვის თვითმკვლელო
... კითხვის გაგრძელება »
"აღებსთა, ფშეგიშხა, აცეტუკი”… ეს უცნაური, წარმართული შელოცვის მსგავსი სიტყვები უეცრად, ერთმანეთის მიყოლებით ამოტივტივდნენ მოლოდინით დაქანცული ქალის გონებაში. ვინ იცის უკვე მერამდენედ, ყველაზე მძიმე წუთებში, სასოწარკვეთის ქვიშიან ნაპირზე მდგარს სწორედ ეს სიტყვები ახსენდებოდა …
”აღებსთა, ფშეგიშხა, აცე-ტუკი”… ამ მთების სახელები პირველად მამისაგან გაიგო. მაშინ ისინი რესტორანში ისხდნენ, შემწვარ კალმახს შეექცეოდნენ და გაჰყურებდნენ მწვანედ მოლივლივე ტბას ვეებერთელა ფანჯრის მიღმა.
ტურისტული სეზონი თითქმის დამთავრებულიყო. დაბლა, ზღვის სანაპიროს ჯერ კიდევ შემორჩენოდნენ ტანგარუჯული დამსვენებლები; აქ კი, ამ სიმაღლეზე, არაფერი არღვევდა ხშირი წიწვნარით შებურული მთებისა და პრეისტორიული ქვეწარმავლის თვალივით ცივი და საშიში ტბის მდუმარებას. მამამისის ახალთახალი, შავად მოლაპლაპე "ვოლგა” სრულიად მოულოდნელ და უადგილო სხეულად მოჩანდა უკაცრიელ ავტოსადგომზე, ტყის ნაპირას.
- ყველაზე თვალისმომჭრელი აქ ტბაა, – ამბობდა მამა, – მაგრამ რომ არ იყოს ეს მთები, ეს აღებსთა, ფშეგიშხა და აცეტუკი, არც ეს პატარძალი იარსებებდა. ეს მთები აჩერებენ ღრუბლებს, თავის კალთებზე ატოვებინებენ ტენს.
სამუელ გრიგოლის ძე ბუაჩიძე (პატიზანული ფსევდონიმი ნოე) (დ. 5 ივლისი/17 ივლისი, 1882, სოფ. ფარცხნალი, ახლანდელი ხარაგაულის რაიონი ― გ. 20 ივნისი/3 ივლისი, 1918, ვლადიკავკაზი), რუსეთის რევოლუციური მოძრაობის მოღვაწე. ჩრდილოეთ კავკასიაში საბჭოთა ხელისუფლებისათვის ბრძოლის ერთ-ერთი ხელმძღვანელი. კომპარტიის წევრი 1902-იდან
ბიოგრაფია
დაიბადა ღარიბი გლეხის ოჯახში. დაამთავრა ქუთაისის სასოფლო-სამეურნეო სასწავლებელი და მასწავლებელთა კურსები. 1905 წელს იყო რსდმპ იმერეთ-სამეგრელოს კომიტეტის წევრი, ბელაგორის (ახლანდელი დაბა(????) ხარაგაული) ბოლშევიკური ორგანიზაციის მეთაური და დასავლეთ საქართველოში გლეხთა შეიარაღებული გამოსვლების ერთ-ერთი ხელმძღვანელი. 1906- 1907 წლებში აქტიურ რევოლუციურ მოღვაწეობას ეწეოდა ვლადიკავკაზში, დონის როსტოვსა და მოსკოვში.
რევოლუციურ მოღვაწეობისათვის ბუაჩიძე სამხედრო-საველე სასამართლოს გადასცეს. მას სიკვდილი დასჯა მოელოდა, მაგრამ გაიქცა. 1907 წელს ბუაჩიძე მოსკოვში დააპატიმრეს და 4 წლის საკატორღო მუშაობა, ხოლო შემდეგ ციმბირში სამუდამოდ გადასახლება მიუსაჯეს. 1911 წელს საზღვარგარეთ გაიქცა.
ჯერ თურქეთში ცხოვრობდა, შემდეგ ბულგარეთში, სადაც დაუახლო
... კითხვის გაგრძელება »
ალექსანდრე (საშა) გრიგოლის ძე წულუკიძე (დ. 1 ნოემბერი/13 ნოემბერი, 1876, დაბა ხონი, ქუთაისის მაზრა — გ. 8 ივნისის/21 ივნისი, 1905, ქუთაისი, დაკრძალულია ხონში), ქართველი მარქსისტი რევოლუციონერი, წულუკიძეების სათავადო სახლის წარმომადგენელი. რუსეთის პირველი რევოლუციის მონაწილე, ლენინურ-ისკრული ორგანიზაციების ერთ-ერთი ფუძემდებელი საქართველოსა და ამიერკავკასიაში. ბიოგრაფია [რედაქტირება]
1896 წელს შევიდა ქუთაისის სოციალ-დემოკრატიულ ჯგუფში და გახდა "მესამე დასის" რევოლუციური ფრთის აქტიური წევრი. რევოლუციურ მოღვაწეობას ეწეოდა თბილისსა და ბაქოში.
1897-1899 წლებში იყო მოსკოვის უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტის თავისუფალი მსმენელი. გახდა სტუდენტური მარქსისტული წრის წევრი და განაგრძობდა მარქსისტული ფილოსოფიის, პოლიტიკური ეკონომიის და მეცნიერული სოციალიზმის საკითხების პროპაგანდას. 1899 წელს დაბრუნდა საქართველოში და ენერგიულად ჩაება რევოლუციურ მოძრაობაში.
1900-1901 წლებში ხელმძღვანელობდა გაფიცვებს, მუშათა წრეს ბათუმში. 1901-1902 წლებში თანამშრომლობდა გაზეთ "ბრძოლაში". 1902 წელს მონაწილეობდა რსდმპ-ის ქუთაისის, იმერეთ-სამეგრელოს და სხვა კომიტეტების შექმნაში.
1903 წელს იყო რსდმპ კავკასიის კავშირის კომიტეტის ორგანიზატორი. რსდმპ II ყრილობის შემდეგ - ბოლშევიკი, გაზეთ "პროლეტარიატის ბრძოლის" ერთ-ერთი დამაარსებელი და რედაქტორი. თანა
... კითხვის გაგრძელება »
სიმონ პილატეს ძე ჯუღელი (დ. 27 ოქტომბერი/8 ნოემბერი, 1888, სოფ. სვირი, ქუთაისის მაზრა, ახლანდელი ზესტაფონის რაიონი - გ. 14 აპრილი, 1935, თბილისი), პროფესიონალი რევოლუციონერი, საბჭოთა სახელმწიფო მოღვაწე. კომპარტიის წევრი 1907-იდან.
1907-1915 წლებში აქტიურ პოლიტიკურ მოღვაწეობას ეწეოდა სოხუმში, შემდეგ - თბილისში. 1917 თებერვლის რევოლუციის შემდეგ ჯუღელის ხელმძღვანელობით შეიქმნა საქართველოს აფთიაქების მუშაკთა პროფკავშირი, რომლის თავმჯდომარედაც თვითონვე აირჩიეს.
1920 აქტიური პარტიულ და პროფკავშირულ მუშაობას განაგრძობდა ვლადიკავკაზში. იქვე შექმნა მედიცინის მუშაკთა პროფკავშირი. ჯუღელი აირჩიეს „მედსანშრომის" საოლქო პროფკავშირის თავმჯდომარედ და შეიყვანეს რკპ (ბ) ვლადიკავკაზის საოლქო კომიტეტში.
საქართველოში საბჭოთა ხელისუფლების გამარჯვების (1921) შემდეგ ხელმძღვანელ თანამდებობაზე იყო. საკ. კპ (ბ) ამიერკავკასიის სამხარეო კომიტეტის, საქართველოს კპ (ბ) ცკ-ისა და თბილისის კომიტეტის, საქართველოს კპ (ბ) ცენტრალური საკონტროლო კომისიის წევრი.
"კავკასიური სამეული": მიქოიანი, სტალინი და ორჯონიკიძე.
გრიგოლ (სერგო) კონსტანტინეს ძე ორჯონიკიძე (დ. 12 ოქტომებერი/24 ოქტომბერი, 1886, სოფ. ღორეშა, ხარაგაულის რაიონი - გ. 18 თებერვალი, 1937, მოსკოვი) ბოლშევიკი რევოლუციონერი, საბჭოთა სახელმწიფო და პარტიული მოღვაწე, კომპარტიის წევრი 1903 წლიდან. პოლიტბიუროს წევრი, სტალინთან დაახლოებული პირი.
ბიოგრაფია.
დაიბადა აზნაურის ოჯახში. 1903 წლიდან რადიკალურ პოლიტიკაში ჩაება და თბილისში მიხაილოვის ჰოსპიტალის სამედიცინო სკოლის დამთავრების შემდეგ მალევე დააპატიმრეს იარაღის კონტრაბანდისთვის.
საპატიმროდან გამოსვლის შემდეგ გერმანიაში მიდის, თუმცა 1907 წელს რუსეთში ბრუნდება და ბაქოში სტალინსა და მის თანამზრახველებს უერთდება. სერგოს მონაწილეობა აქვს მიღებული სპარსეთის საკონსტიტუციო რევოლუციაში, როგორც ბოლშევიკთა წარგზავნილს და ამგვარად გარკვეული პერიოდი თეირანში მოუხდა ყოფნა (დაახ. 1909), მოგვიანებით კი ასევე მონაწილეობდა გილანის (ირანი) სოციალისტური რესპუბლიკის ჩამოყალიბებაში 1920-21 წლებში.
ბაქოში ყოფნისას ის დააპატიმრეს სოციალ-დემოკრატიული პარტიის წევრობისთვის და ციმბირში გაამწესეს, თუმცა სამ წელიწადში გაქცევა მოახერხა. 1912 წელს ის სტალინთან ერთად სანქტ-პეტერბურგში ბრუნდება, თუმც
... კითხვის გაგრძელება »
1921-1924 წლების ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის თვალსაჩინო მოღვაწე, შტაბს-კაპიტანი ალექსანდრე ჯანდიერი (დახვრიტეს 1924 წელს).
ალექსანდრე გიორგის ძე ჯაბადარი (დ. 12 ივნისი/24 ივნისი, 1851, საგარეჯო ― გ. 4 აპრილი, 1933, თბილისი), ქართველი საზოგადო მოღვაწე, რევოლუციონერი, ჟურნალისტი, რედაქტორ-გამომცემელი, მთარგმნელი. ბიოგრაფია [რედაქტირება]
თბილისის გიმნაზიის დამთავრების შემდეგ სწავლობდა პეტროვსკოე-რაზუმოვსკის სამიწათმოქმედო და სატყეო აკადემიაში (ახლანდელი მოსკოვის ტიმირიაზევის სახელობის სასოფლო-სამეურნეო აკადემია). სტუდენტთა რევოლუციურ მოძრაობაში მონაწილეობისათვის გაირიცხა აკადემიიდან. XIX საუკუნის 90-იან წლებიდან თანამშრომლობდა ქართულ ჟურნალ-გაზეთებში. 1827 მისი თაოსნობით დაარსდა "წიგნის გამომცემელ ქართველთა ამხანაგობა", მანვე გახსნა წიგნსაცავი-სამკითხველო ახალგაზრდობისათვის, აგრეთვე მოაწყო სტამბა და ცინკოგრაფია.
გამოსცა ქართველ კლასიკოსთა თხზულებები. იყო ჟურნალ "მოამბის" დროებითი რედაქტორი ( №№ 5-9) და საგამომცემლო საზოგადოების თავმჯდომარე (1894-1895). გაზეთ "ცნობის ფურცლისა" და მისი ყოველკვირეული "სურათებიანი დამატების" რედაქტორ-გამომცემელი (1901-1906). მისი მემუარები დაიბეჭდა ჟურნალ "მნათობში" (1934, № 1-6).
თეო ხატიაშვილი – „თაღლითი" რეჟისორის ტრაგიკული ისტორია
„იცით რა არის შამფური? – ხანჯალი, რომელზეც მწვადს აცვამენ. იმისთვის რომ აგურები ნაგებობად გადაიქცეს, საჭიროა ყველაზე ელემენტარული სიუჟეტური შამფური, რომელზეც ეს ყველაფერი აისხმება და ფორმას მიიღებს" – ეს შენიშვნა სამხატვრო საბჭოზე „კიევის ფრესკების" განხილვისას გამოითქვა.
თუმცა ფარაჯანოვს ყოველი მომდევნო „უშამფურო" ფილმის გადაღების შემდეგ მსგავს პრეტენზიებს უყენებდნენ. ფარაჯანოვი შენიშვნებს, რასაკვირველია, არ ითვალისწინებდა; რაღაცნაირად ახერხებდა (თუმცა ყოველთვის ვერა,) დაერწმუნებინა, დაენახვებინა საბჭოს წევრებისთვის სუმბურული, პოეტური იერსახეებით სავსე სცენარი, რისთვისაც ალბათ, მისთვის ჩვეულ დემაგოგიასა თუ არტისტიზმს არ იშურებდა.
თანაც დაუფარავად აცხადებდა: „ღმერთმა ქნას, ჩვენს სტუდიას ფორმალიზმში სდებენ ბრალს, ღმერთმა ქნას, სიმბოლოები გვქონდეს. როგორ შემიძლია კინოს ენაზე გადმოვცე რა არის წვიმა? საწვიმრებით…"
ასეთი სახოვანი იყო ფარაჯანოვის დამოკიდებულება ნებისმიერი მოვლენისადმი – წვიმა არა „ნატურალური სახით", არამედ საწვიმარი ლაბადებით, სიყვარულის ახსნა არა ჩვეულებრივ, ბანალურად (ანუ რა
... კითხვის გაგრძელება »
პიერ პაოლო პაზოლინი იტალიელი კომუნისტის ანტონიო გრამშის საფლავთან, 1962.
პიერ პაოლო პაზოლინი – Pier Paolo Pasolini (1922 – 1975)
თეო ხატიაშვილი – მე გაჩვენებთ, გიყვებით, გახსენებთ, როგორი იყო ეს სამყარო…
ჰომოფობიურ საზოგადოებაში, როგორადაც დღემდე რჩება, ქართული საზოგადოება, ჰომოსექსუალობა პოლიტიკური მკვლელობის ინსპირირების საუკეთესო "საშუალებაა”. უკანასკნელი წლების მანძილზე სამი გახმაურებული მკვლელობა (უფრო სწორედ ერთი მკვლელობა, მეორე- იძულებითი თვითმკვლელობა, მესამე – "უბედური შემთხვევა”) სწორედ ამ მიზეზით დარჩა ბოლომდე გაუხსნელი და აუხსნელი.
მორალისტური კოდექსების ტყვეობაში მყოფ საზოგადოებას ურჩევნია მოახდინოს მსხვერპლის ჰეროიზაცია და მიზეზები ბუნდოვანი დარჩეს, ვიდრე პოპულარული სახე "ბინძური ჭორებით” რეპუტაცია-შელახული აღმოჩნდეს.
სხვა საკითხია, რომ როგორც წესი, ამ "რეპუტაციის” შესახებ ყოველთვის და ყველასთვის ცნობილია ხოლმე (ყოველ შემთხვევაში, ჭორის დონეზე მაინც), მაგრამ, მთავარია ის არ იყოს დეკლარირებული. ამგვარი ფარისევლური შეთანხმება რაღაცეების მიჩქმალვაზე, რათა საზოგადოების მორალურ სახეზე წარმოდგენა არ დაირღვეს, ჰომოფობიის კიდევ ერთი გამოვლენაა.ბოლო ხანების ყველ
... კითხვის გაგრძელება »
12 ნოემბერი გინესის რეკორდების მსოფლიო დღეა. ეს დღესასწაული 2003 წელს დაწესდა მას შემდეგ, რაც გინესის რეკორდების წიგნის ეგზემპლართა რაოდენობამ 100 მილიონს გადააჭარბა.
გინესების რეკორდების ყოველწლიური წიგნი პირველად 1955 წელს გამოჩნდა, თუმცა მსოფლიოში ერთ–ერთი ყველაზე გაყიდვადი წიგნის ისტორია მე–18 საუკუნიდან იწყება.
1759 წელს არტურ გინესმა დუბლინში თავისი პირველი ლუდსახარში გახსნა, რომელიც მრავალი წლის შემდეგ სახელგანთქმულ კომპანია "გინესად” იქცა. მე–20 საუკუნის დასაწყისში კომპანიას უკვე ორი ქარხანა ეკუთვნოდა დიდ ბრიტანეთში, რომლებიც საფირმო ლუდს უშვებდნენ, ხოლო რეკლამა "გინესი – ძალაა” ამ სასმელის მოყვარულებს ლუდხანებში იტყუებდა. მაშინ ვერავინ აზრადაც კი ვერ გაივლებდა, რომ ეს სახელი დაერქმეოდა მსოფლიო რეკორდების წიგნს, რომელიც ლუდ გინესზე ბევრად პოპულარული გახდებოდა.
გინესის წიგნში ახალი რეკორდი შევიდა. ვარშავაში 20 წლის ერიკ მუხამეტშინმა შეასრულა სალტო 3,20 მეტრ სიმაღლეზე, კედელზე ახტომით და პლიუს, ამ დროს მის ქვეშ მანქანამ გაიარა. მისი ნახტომი 20 სანტიმეტრით მეტია წინა რეკორდზე
მენცირებემა დადაგნიეს, რომ კითვხასის ადმაინაის თვალი ისეა მოწყობილი,რომ მთავარია სიტყვებში პირველი და ბოლო ასო იყოს თავის ადგილზე, ხოლო დანარჩენი ასოები თუნდაც არეული,სიტყვას მაინც სწორად წაიკითხავ! არ გჯერათ, გადახედეთ ამ წინადადების პირველ სიტყვებს!
